Wat een geluk dat jij er was vorig weekend.
Na een perfecte tapasdonderdagavond met collega's, voegde jij er zomaar twee schitterende zomerdagen bij.
Onze gesprekken zijn profetisch gebleken.
Weet je nog in het zwembad, over die vlagjes die je altijd zelf moet ophangen, als je wil dat het leven een feestje is.
Weet je nog, dat we allebei de perfecte jurk kochten, gewoon omdat wij dat verdienen.
En weet je ook nog dat we het hadden over verdriet en wanhoop. Dat dat pas echt is als we het hebben over ziekte, liefde en dood?
Lieve Astrid, ik had je twee maanden langer bij mij moeten houden.
Van zodra onze wegen scheidden, jij de weg nam naar Amsterdam en wij naar Brasschaat, reed mijn perfecte zwangerschapsgeluk met jou mee. Onze hel brak los in de vorm van liters bloed tussen mijn benen.
Wat een geluk dat het een filevrije zaterdagavond was. Wat een geluk dat er gsm's bestaan om naar het ziekenhuis te bellen. Wat een geluk dat daar een team specialisten klaar stond om de baby maar ook mij net op tijd uit de klauwen van de dood te redden.
Ik lijk het goed te redden, ze jagen vanalles door mijn aderen en dat werkt.
Mini Jan vecht zich een zware strijd door het leven. De medici hebben gouden handen.
Lieve Astrid, als ik over een paar maanden weer kan spreken, eten, lopen, denken, leven, gaan wij samen decadent dat leven vieren.
liefs,
kusjes,
Elise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten