Totaal aantal pageviews

donderdag 18 februari 2016

10 dingen die ik niet meer wil doen


Hoewel het een hoog zweefteefgehalte heeft, haalde ik de mosterd bij dit tekstje. Zij beschrijft er 14. Ik hou het bij een mooie ronde lijst van 10 dingen die ik niet meer wil doen.

1. In de val trappen van mijn eigen verwachtingen.
2. Bevestiging afwachten.
3. Blijven tot het niet meer gaat.
4. Iemand onderbreken die mij iets vertelt.
5. Iets anders belangrijker vinden dan mijn kinderen.
6. Mijn haar kort laten knippen.
7. Ergens zijn waar ik niet wil zijn.
8. Aan iets beginnen waar ik niet volledig achter sta.
9. Roken.
10. Bang zijn om wat misschien wel eens kan komen.

Dat laatste legde ik hier al eerder uit. Ik leerde dat door Jan.
De andere negen leest u nog.

woensdag 17 februari 2016

De vooruitgang sucks


Ik verlang met heimwee terug naar mijn begintijd als ambtenaar, toen bekwame secretariaatsmedewerkers alles feil- en foutloos op papier verwerkten. 


Ik breek hier een lans voor die collega’s. Sinds iedereen zelf brieven schrijft, op eigen houtje verloven en dienstreizen aanvraagt, al zijn teksten in een online databank pleurt, wordt er met tijd en kwaliteit gemorst.


Even een terugblik. Voor zij die heel jong zijn. En voor zij die zo ver afgedwaald zijn dat ze de realiteit niet meer goed zien.


In het jaar onzes Heeren 2000 hadden wij al een computer. Office was nieuw, wordperfect bestond nog. De usb-stick moest nog van heel ver komen, internetgebruik was verboden op de werkvloer. Wij schreven onze inventaristeksten op een desktop, om ze daarna te printen. De foto’s werden met zorg en zuinigheid geschoten op fotorolletjes, mondjesmaat geleverd uit het verre Brussel. Na een grondige eindredactie met stylo in de kantlijn, ging alles samen naar de drukker. 


Verloven en dienstreizen dan. Die schreef je op een kartonnen kaart. De dames van het secretariaat hielden alles nauwkeurig bij. Voor foutjes had je tipp-ex. Voor vragen kon je gewoon bij hen terecht, mondeling, persoonlijk en met onmiddellijk een antwoord.


Brieven aan de klant mocht je voorbereiden, met een voorzichtig voorbeeld van hoe je dacht dat het kon worden. Er was al mail, natuurlijk, maar dat was enkel om te lachen. Een brief was een brief, met Hoogachtend, op papier en gehandtekend door de baas. En zonder fouten. ZONDER FOUTEN, mensen. Want nagelezen door mensen die kunnen spellen en die hebben geleerd hoe je brieven opmaakt.


Ik kreeg zo’n heimwee deze ochtend. Zo’n kramp van melancholie. De voordelen en de flexibiliteit van online toepassingen zijn evident en overal bejubeld. Toegankelijkheid en flexibiliteit zijn ontegensprekelijk een voordeel. Maar de nauwkeurigheid, de efficiëntie en de professionaliteit gaan er razendsnel op achteruit. 

Sinds ik steeds vaker moet wachten tot de server het weer doet, sinds ik bij tijden met mijn vingers zit te draaien omdat ik zonder internet niets kan, sinds ik een handleiding nodig heb om een verlofdag te regulariseren en sinds brieven verworden zijn tot mailtjes waarin tik- en opmaakfouten niemand storen, zeurt in mijn hoofd steeds vaker een oude dame die vindt dat het vroeger beter was.




dinsdag 16 februari 2016

Valentijn

 


Ons eerste avondje uit sinds de baby thuis is, was op valentijn. En dat voor mensen die niet geloven in de liefde.

Ik krabde de tomatensaus van mijn broek en zocht een dikke trui. Klaar voor drie uren met alleen elkaar, zonder kinderen en zonder plan.

We stapten in de auto en voor het eerst sinds ik weet niet meer wanneer rook ik dat hij een geurtje had opgedaan voor mij.

De rest van de avond met wat muziek, roddels en een dure cocktail kreeg ik er als extra bij.

donderdag 4 februari 2016

Wasmachine


Leren is imiteren.
Toch???

Hij heeft al een keer of honderd met verwondering gezien hoe ik de was sorteer, in de trommel duw, programma kies en met een druk op de knop het zaakje doe draaien.

Goed op weg naar de nieuwe man.

(Nu maakt hij mij al blij door zijn handjes te draaien als ik het juiste liedje zing.)

woensdag 3 februari 2016

Spatwand


Ik heb me suf gepiekerd over de spatwand van de keuken. Maanden stond hij blank, met vette spetters op de maagdelijk wit gestucte keukenmuur. 

Voorbeelden genoeg. Magnifiek mooie tegeltjes of een op maat gemaakte RSV-plaat op kop. In glas, beton, natuursteen. In hout, je weet wel, zo helemaal hip en mooi (en wellicht totaal onpraktisch). Een glimmende glazen strook of een idiote fotospatwand van het kan niet meer.

De meeste opties haalden het niet op de criteria budget en zelfstandig uit te voeren.

De zoveelste knoop werd doorgehakt en de verfpot er weer bijgehaald.
Geen vieze voegen tussen de tegels, geen RSV dat ik met een spons bekras, geen hout dat ik toch niet netjes houd.
Maar een satijnglans lakje in dezelfde kleur als alle muren van mijn huis.

Mooi he, vind je niet?

maandag 1 februari 2016

Fazant

Deze ochtend dacht ik dat ik een fazant zag. Geschrokken van mijn fiets, opfladderend uit de struikjes van het ringfietspad.

Dat was niet echt he. Ik DACHT dat gewoon. Mijn hersenen rekenden de schaduwen van de vogel op het donkere fietspad mee met zijn volume.

Maar allé stel u voor. Zomaar in februari. In Berchem, in volle ochtendspits. Een fazant! Daar wordt een mens toch blij van.

Ik heet u welkom in mijn hoofd: daar ben ik soms een beetje bang van de wereld, vaak kwaad. Maar het is zonder mankeren in staat mijn dag te maken.