Totaal aantal pageviews

woensdag 31 december 2014

Give-away: Delfts dekentje


Ooit maakte ik dit kleine schattige babydekentje. Net goed voor een maxicosi of een minibabywiegje. Lekker zacht. Kan zowel voor een meisje als voor een jongen. 

Maar sindsdien is er precies nooit een geschikte baby geboren om het cadeau te geven.

Misschien wil jij het wel? Dat kan. Laat het mij weten onder dit stukje, in een reactie. Mijn zonen gaan zaterdag, al ze zo rond de middag wakker worden, de leukste reactie kiezen. En dan zorg ik dat het bij jou geraakt.

dinsdag 30 december 2014

Voornemen 3: was, plas en kookfornuis

Na een hele dag heen en weer crossen voor de sneeuwschool van de ene en de beugel van de andere, ben ik daarnet uit mijn vel gesprongen. Hangend in de zetel, riep de puber boos dat hij zich hier weeral zat te vervelen. 

Gezwind landde de mand met vers gewassen ondergoed op de salontafel. Een berg van twee weken, klaar om te sorteren. Gechoqueerd dat ze waren. Roepen en tieren, de jongste bijna aan het janken. Dat dat mijn werk was. Dat ze geen slaven waren. Zij wisten toch niet eens hoe dat moest.

Het is net dat laatste dat ik zo haat aan veel mannen: ze kunnen het echt niet! Hun talenten zijn geïsoleerd aan de machokant van de wereld. Vraag aan een fysicus hoe een wasmachine werkt, en hij moet zijn moeder bellen. Vraag mijn lief om avondeten, en Jef Patat is weer content. Helpen met het huiswerk van de kinderen brengt de vrijheid van  denken en de zelfstandigheid plotsklaps ernstig in gevaar.

Ik ken natuurlijk ook tal van heren die compleet geëmancipeerd zijn. Ik ga hen wat meer zichtbaar maken. Want het zijn die rolmodellen die ik in de hersenen van mijn mannen ga rammen. 

2015 wordt met andere woorden het jaar van de was, de plas en het kookfornuis.




maandag 29 december 2014

Funky


Funky broekske, vind je niet?
Ik hoop dat de diva er content mee gaat zijn.

Patroon: Jacob broek, maat 116
Stoffen Moens, Borgerhout

Voornemen 2: romantiek


Ik vind dat allemaal geen probleem. Dat mijn lief niet bij mij woont, dat ik al jaren vaker met de kinderen dan met een man op vakantie ga, dat ik doorgaans alleen naar trouwfeesten, nieuwjaarsfeesten, familiefeesten, verjaardagsfeesten, naar leuke en stomme feesten ga. 

Ik vind het geen punt dat ik geen verjaardagscadeau of kerstcadeau of nieuwjaarscadeau van mijn lief krijg. 

Hobbelend door de sneeuw blijf ik wel achter met de jongens, die houden mij net zo goed vast mocht ik vallen. 

Allemaal romantische zever. Een nuchtere tante zoals ik kan wel zonder.

Dus ja daar lag ik dan zaterdag, bij een logeerpartij op de meest romantische plek in Antwerpen, helemaal alleen in de hartjescaravan. Vol torteltjes en lieve lichtjes. Met een elektrisch dekentje om mij warm te houden. Want mijn lief sliep liever thuis.

Mijn zonen haalden hun schouders op. Josse merkte schamper op dat mij dat nogal vaak overkwam.

En de gastvrouw, heerseres van sprookjes en koningin van de bedachtzaamheid, vond wellicht de sleutel.
De kans is namelijk groot dat ik zwijmelende mannen onbedaarlijk uitlach. Je oogst bij mij meer succes met een zak potgrond dan met een bos bloemen. Liever een degelijke pan dan een duur restaurant.

Ik overliep de talloze keren dat ik een aanbod voor een etentje heb afgewimpeld en de restjes heb opgewarmd. De lijst met gemiste weekendjes vanuit de overweging mijn verlof op te sparen voor de examens van de kinderen is lang.

Ik denk dat de fee gelijk heeft dat ik met mijn voorkeur voor praktisch nut en economische motieven, elke kans op romantiek in de kiem smoor.

In 2015 gooi ik het roer om. Ik ga mijn lach inhouden, ik zoek alvast de kaarsjes en ergens in mijn kast ligt nog een  onderbroek met heel veel kant.

zaterdag 27 december 2014

Wenskaart



Dit jaar liet ik geen fotokaarten drukken met kerst- en nieuwjaarswensen.

Ik had geen geschikte foto van mijn kinderen. Die worden zo groot, die doen vaak zo stom voor de lens. Nooit zijn ze meer tegelijkertijd een keertje schattig voor de foto.

Tot vandaag.
Het is te laat zeker om nu nog kaartjes te laten drukken?

Dan maar digitaal: ik wens je een goede gezondheid, en  verrassingen die leuk zijn.

vrijdag 26 december 2014

Voornemen 1: start to run

Natuurlijk ga ik niet beginnen lopen. Zot! Ik sta niet met een jogginske. Lopen is saai. Ik geraak geen 200 meter ver of ik val over een steentje.

En ook. Ik weet niet hoe dat bij u is, maar mijn zonen vonden het geen optie dat ik drie keer per week een uur door het park ging jakkeren. Terwijl ik ook gewoon lekker gezellig bij hen kon blijven.

Dus daarom het idee om de hype van start to run volkomen te negeren.

In plaats daarvan gaan wij elke week één keer met ons drieën zwemmen. Verplicht één avond ons best doen om hup hup hup snel klaar te zijn met huiswerk, huishouden en toestanden. En dan als eendjes achter mekaar gaan baantjes trekken.

Mijn eerste voornemen is dus op voorhand al mislukt en het voelt als een enorme overwinning.

dinsdag 23 december 2014

Kerstavond


Morgen de eerste kerstavond zonder kinderen sinds ik moeder ben.
Dat heeft een aantal gevolgen.

Zo ga ik echt niet beginnen met een kerstboom, want ik ga pathetisch worden als ik die alleen moet staan versieren. Dus volg ik de trend en ga ik eco, met takken van de boom van de buren.

Een tweede gevolg is dat ik door deze omstandigheden in aanmerking kom om mee te vieren met het zieligemensenkransje en dat mij dus de meest lacherige kerstavond in tijden staat te wachten. 
 

maandag 22 december 2014

Solden!

Ik maakte een paar keer een reeks rokken voor Talent in de buurt.
Deze zijn niet verkocht geraakt. Ik zou ze natuurlijk zelf kunnen dragen. 
Maar misschien wil iemand van jullie er wel eentje?

15 euro per stuk. 
Ze zijn allemaal maatje M. 
Uw gat past er zeker in, want het zijn allemaal A-modelletjes.


Deze is nu van Hilde S.
Deze hoort nu bij Kitty.



zondag 21 december 2014

Armen




Het best word ik getroost door een danser. Iemand die me in de armen neemt en de muziek danst zoals ik ze voel.

Waar gesprekken wel hun ding doen en de ratio zorgt dat ik altijd voort kan, verzoent een goede dans mij in één beweging weer met deze idiote wereld.

zaterdag 20 december 2014

Rapport

Donderdagavond zijn we zijn rapport gaan halen.
Over de hele lijn geslaagd. Hoewel het met 21/40 voor Frans maar nipt was. (Derdoorisderdoor is al zes jaar mijn moto.)

Een trots kind. Een verwonderde vader.
Een mama die zo blij was dat ze wel kon dansen. Maar die zo doodop was van twee weken eindeloos motiveren, coachen en de zweep erop, dat ze die avond een uur voor het einde van de milonga al in haar bed is gekropen.

Kinderen en gaan werken. Ik blijf dat een pittige opdracht vinden.

donderdag 11 december 2014

Nieuw samengesteld gezin


Ik sla de Bodytalk-bijlage van de Knack open en ik lees: 

"Een nieuw samengesteld gezin, kortweg NSG, bestaat uit twee partners die samenleven onder één dak, van wie ten minste één kinderen heeft uit een vorige relatie."

Mijn lief woont niet onder hetzelfde dak. Hij helpt zelfs niet bij het huiswerk en laat ook andere kinderdinges aan mij over. 
En dat lukt probleemloos.

Dat lukt omdat hij mij helpt. Hij doet dingen waar ik niet toe kom. Tuin onderhouden, opruimacties, afwas, boodschappen, doe het zelf, auto. Dingen die ik niet eens opmerk.

Dat lukt omdat hij mij verwent. Met praktische geschenken, tango, etentjes, attenties en pakken aandacht.

Dat lukt omdat wij ons leven delen en niet gewoon een huis.

Hou uw dak en uw gezinnen maar.
Wij zijn een team. Eén dat draait.

woensdag 10 december 2014

Zwarte piet

 

Om vijf uur 's nachts is alles minder duidelijk dan overdag. Het is bijvoorbeeld donker. En de pakjes zijn te goed verstopt. De snoep komt niet geruisloos tussen de kerstballen vandaan. 

Dus viel zo'n hele grote zwarte piet. Pure chocola in brokken op de grond.

En zo komt het dat ik op sinterklaasnacht, rond zessen, koud en misselijk van die zwarte piet in bed lag. Toen de mannen drie uur later joelend naar beneden stormden, was ik net weer ingedommeld.

Mijn zonen zijn al een tijd ongelovig, maar stellen de traditionele presentatie van de sintcadeaus zeer op prijs.

dinsdag 9 december 2014

Blokken en granny squares



Blokken en granny squares. Een verbintenis.

Scène 1:
Ik was hoogstens een jaar of vijf. Wij woonden in een boerengat en hadden geen telefoon. Dat was toen normaal. Om te bellen ging mijn mama naar de boerderij naast ons. Ook dat was toen normaal.

De telefoon stond in de mooie kamer. Die was altijd volkomen stil en opgeruimd, want enkel gebruikt voor speciaal bezoek. Of om te bellen.

Als mijn mama telefoneerde, zat ik naast haar in de zetel. In die zetel lagen grote kleurrijke gehaakte kussen. Met granny squares. Ik vond die fantastisch mooi. Mijn mama vond ze verschrikkelijk lelijk. Ik moest nog leren dat ik niet altijd hetzelfde moet denken als mijn mama en vond dat zeer erg.

Scène 2:
We gaan bellen. Ik schrik. De kamer is niet leeg! Daar zit de oudste dochter, in de zetel met de mooie kussens. Ze wiebelt naar voor en naar achter, met een boek op haar schoot. Ze is stil en steekt haar vingers in haar oren als mijn mama spreekt. Ik vraag haar wat ze doet. "Blokken", is het antwoord.

Scène 3:
Ik zit thuis in de zetel. Ik wiebel ritmisch op en neer, met een kussen onder mijn gat. Mijn mama vraagt wat ik doe. "Blokken", zeg ik. 

Dat het boek de essentie van het blokken was en niet het wiebelen op een kussen, had ik niet begrepen. Mijn mama lachte. Ik moest nog leren dat het niet erg is dat mijn mama mij op sommige punten een tikje dom vindt en vond dat heel erg. 

Sindsdien zijn studeren en granny squares samen in mijn hersenen gebakken.

Het kan geen toeval zijn dat ik bij de eerste examenperiode van mijn oudste zoon aan het haken ben geslagen.

Hij studeert. Ik zit naast hem, wiebel heen en weer en haak de kussens uit mijn herinnering.

zondag 7 december 2014

Madam




Om het even wat mijn zonen in hun handen krijgen, het eindigt met dood en verderf.

Ik was dus nogal verbouwereerd een madam met rode rok te vinden naast het slagveld en het monster.
Dat tafereel is nog niet af, dacht ik. Er ontbreekt een gruwelelement.

Ik vroeg er Josse naar. Hij ligt nog te rollen van het lachen.
"Een rokske! Dat zijn dynamietstaven gij kalf."

Mijn zonen zijn onbeleefd en eigenlijk heel voorspelbaar.

dinsdag 2 december 2014

Vasthouden


Heel af en toe heb ik sterk het gevoel dat alles goed komt.
Echt alles!
Vandaag was zo'n dag.

Een dag waarop reeds lang opgegeven dingen al een klein beetje in orde kwamen.

Een dag waarop ik de snoepjesroze auto zag vóór de interessante gevelrij.

Ik ga dat gevoel zo lang mogelijk proberen vasthouden en van de opluchting profiteren om rap rap andere projecten in gang te duwen. 


(Denk aan opstijgend vocht 
en rook in de gang.)