Totaal aantal pageviews

dinsdag 9 december 2014

Blokken en granny squares



Blokken en granny squares. Een verbintenis.

Scène 1:
Ik was hoogstens een jaar of vijf. Wij woonden in een boerengat en hadden geen telefoon. Dat was toen normaal. Om te bellen ging mijn mama naar de boerderij naast ons. Ook dat was toen normaal.

De telefoon stond in de mooie kamer. Die was altijd volkomen stil en opgeruimd, want enkel gebruikt voor speciaal bezoek. Of om te bellen.

Als mijn mama telefoneerde, zat ik naast haar in de zetel. In die zetel lagen grote kleurrijke gehaakte kussen. Met granny squares. Ik vond die fantastisch mooi. Mijn mama vond ze verschrikkelijk lelijk. Ik moest nog leren dat ik niet altijd hetzelfde moet denken als mijn mama en vond dat zeer erg.

Scène 2:
We gaan bellen. Ik schrik. De kamer is niet leeg! Daar zit de oudste dochter, in de zetel met de mooie kussens. Ze wiebelt naar voor en naar achter, met een boek op haar schoot. Ze is stil en steekt haar vingers in haar oren als mijn mama spreekt. Ik vraag haar wat ze doet. "Blokken", is het antwoord.

Scène 3:
Ik zit thuis in de zetel. Ik wiebel ritmisch op en neer, met een kussen onder mijn gat. Mijn mama vraagt wat ik doe. "Blokken", zeg ik. 

Dat het boek de essentie van het blokken was en niet het wiebelen op een kussen, had ik niet begrepen. Mijn mama lachte. Ik moest nog leren dat het niet erg is dat mijn mama mij op sommige punten een tikje dom vindt en vond dat heel erg. 

Sindsdien zijn studeren en granny squares samen in mijn hersenen gebakken.

Het kan geen toeval zijn dat ik bij de eerste examenperiode van mijn oudste zoon aan het haken ben geslagen.

Hij studeert. Ik zit naast hem, wiebel heen en weer en haak de kussens uit mijn herinnering.

3 opmerkingen: