Niet dat er hier iemand aan denkt, aan moederdag. Ik heb drie zonen, weet je wel.
En toch ben ik gelukkig.
Twee hele grote jongens.
En een kleintje, roze en gezond.
Ik hou dat kleintje extra vast vandaag. En denk terug aan vorig jaar.
Hoe de verpleegsters op de neonatologie tussen al hun levensnoodzakelijke werk de tijd vonden om voor elke mama een klein cadeautje klaar te leggen. Omdat je ook van een kindje in het ziekenhuis volop mama bent.
Krachtiger dan dat wordt een cadeau voor mij wellicht nooit meer.
Totaal aantal pageviews
maandag 15 augustus 2016
vrijdag 10 juni 2016
Tien plannen voor de vakantie
1. De deuren van de jongenskamers herschilderen (de gaten die ze erin sloegen zijn al dicht)
2. Een week Mallorca, all-in met drie zwembaden, samen met mijn twee eerste grote liefdes (de twee recentere blijven samen thuis)
3. In de tuin zitten, met de baby op mijn schoot. Omdat dat vorige zomer helemaal niet kon.
4. Mijn grote zonen missen, zeker nummer twee. Die gaat van het ene kamp naar het andere en komt maar af en toe eens langs voor nieuwe kleren.
5. Werken. Zonen op kamp. Tijd om eens lange, onverstoorde werkdagen te kloppen.
6. Dansen. Heel af en toe. Zo samen met mijn lief. Eens proberen of ik het nog kan.
7. Amsterdam. Eén weekend. Terwijl ik er elke week wel een bezoek zou willen brengen. Of elke dag, bij nader inzien.
8. Zwemmen. Omdat ik het zo fijn zou vinden om een heel klein beetje zwangerschapsvet in het zwembad te verliezen.
9. De renovaties verder plannen. Dakisolatie en dubbel glas.
10. Vieren dat Jan één jaar wordt. Dat hij gezond is en blij en mooi.
2. Een week Mallorca, all-in met drie zwembaden, samen met mijn twee eerste grote liefdes (de twee recentere blijven samen thuis)
3. In de tuin zitten, met de baby op mijn schoot. Omdat dat vorige zomer helemaal niet kon.
4. Mijn grote zonen missen, zeker nummer twee. Die gaat van het ene kamp naar het andere en komt maar af en toe eens langs voor nieuwe kleren.
5. Werken. Zonen op kamp. Tijd om eens lange, onverstoorde werkdagen te kloppen.
6. Dansen. Heel af en toe. Zo samen met mijn lief. Eens proberen of ik het nog kan.
7. Amsterdam. Eén weekend. Terwijl ik er elke week wel een bezoek zou willen brengen. Of elke dag, bij nader inzien.
8. Zwemmen. Omdat ik het zo fijn zou vinden om een heel klein beetje zwangerschapsvet in het zwembad te verliezen.
9. De renovaties verder plannen. Dakisolatie en dubbel glas.
10. Vieren dat Jan één jaar wordt. Dat hij gezond is en blij en mooi.
dinsdag 7 juni 2016
Argwaan
"Gelukkig heb jij altijd argwaan, mama.".
Mijn zoon heeft gelijk. Ik vertrouw niet gauw de boel. Zeker wat iemand anders voor mij doet, controleer ik grondig.
Dus kroop ik zaterdag in de kelder. Ik wou die nieuwe leidingen wel eens zien. En dat complete gebrek aan sop.
Je raadt het al: ik vond iets anders. Lentefris water uit de wasmachine stroomde vrolijk de wijde wereld in.
Maar toen de loodgieter dat wou repareren, kregen we samen de inhoud van beerput en riool over ons heen gespoten.
Het was tegen de avond weer opgelost. Maar als ik dit euvel niet had gezien, als ik mijn argwaan had onderdrukt en mijn neuroses gesublimeerd, als ik gewoon lekker in de zon was blijven zitten, dan had ik de hele handel uit badkamer, toilet en keuken kunnen scheppen.
Mijn zoon heeft gelijk. Ik vertrouw niet gauw de boel. Zeker wat iemand anders voor mij doet, controleer ik grondig.
Dus kroop ik zaterdag in de kelder. Ik wou die nieuwe leidingen wel eens zien. En dat complete gebrek aan sop.
Je raadt het al: ik vond iets anders. Lentefris water uit de wasmachine stroomde vrolijk de wijde wereld in.
Maar toen de loodgieter dat wou repareren, kregen we samen de inhoud van beerput en riool over ons heen gespoten.
(En opnieuw, natuurlijk: eventjes wachten om te douchen.)
Het was tegen de avond weer opgelost. Maar als ik dit euvel niet had gezien, als ik mijn argwaan had onderdrukt en mijn neuroses gesublimeerd, als ik gewoon lekker in de zon was blijven zitten, dan had ik de hele handel uit badkamer, toilet en keuken kunnen scheppen.
zaterdag 4 juni 2016
Tellen
De week was lastig. Elke nacht toch een beetje wakker met de vrees dat de puzzel van werk-huis-zonen deze keer echt niet zou gaan lukken.
Op maandag was de auto stuk. En moest ik door de gutsende regen met de baby op de fiets. Je had zijn gezicht moeten zien. (En mijn haar op het eind van de dag)
Op dinsdag was de auto nog steeds kapot. En het was staking van crèche en van alles wat reed. Gelukkig schoten opa en oma te hulp voor de baby en garage Rudy voor de auto.
Op woensdag had ik de hele dag hoofdpijn en dat ging pas over toen ik rond half negen in bed ging liggen.
Op donderdag waren alle treinen te laat, maar de loodgieters op tijd en mijn kelder eindelijk zonder vies sop. We konden pas om negen uur eten, en ik hield amper mijn ogen open, maar ik was zo opgelucht over die kelder dat ik voor één keer deze week niet wakker werd door muizenissen.
Op vrijdag zag ik veel buizen op smartschool en zware facturen in mijn mailbox. Ik moest naast elk gedaan werk een nieuwe dringende klus noteren (de gasleiding in de kelder is nog net niet lek). En van dat alles werd ik moedeloos.
Maar nu is het weekend.
Ik ga mijn geld tellen en zuchten.
Ik ga mijn zegeningen tellen en juichen.
Op maandag was de auto stuk. En moest ik door de gutsende regen met de baby op de fiets. Je had zijn gezicht moeten zien. (En mijn haar op het eind van de dag)
Op dinsdag was de auto nog steeds kapot. En het was staking van crèche en van alles wat reed. Gelukkig schoten opa en oma te hulp voor de baby en garage Rudy voor de auto.
Op woensdag had ik de hele dag hoofdpijn en dat ging pas over toen ik rond half negen in bed ging liggen.
Op donderdag waren alle treinen te laat, maar de loodgieters op tijd en mijn kelder eindelijk zonder vies sop. We konden pas om negen uur eten, en ik hield amper mijn ogen open, maar ik was zo opgelucht over die kelder dat ik voor één keer deze week niet wakker werd door muizenissen.
Op vrijdag zag ik veel buizen op smartschool en zware facturen in mijn mailbox. Ik moest naast elk gedaan werk een nieuwe dringende klus noteren (de gasleiding in de kelder is nog net niet lek). En van dat alles werd ik moedeloos.
Maar nu is het weekend.
Ik ga mijn geld tellen en zuchten.
Ik ga mijn zegeningen tellen en juichen.
vrijdag 3 juni 2016
Voltijds
Voltijds werken en voltijds mama van baby en twee tieners.
En dat lukt eigenlijk fantastisch.
Hoe wij dat hier doen? Wat onze geheimen zijn?
- Om te beginnen is ambtenaar een goede keuze. Want mijn werk geeft energie en mijn werkgever is flexibel. Ik doe zo graag wat ik moet doen. Thuiswerk kan, genoeg verlof en uren die elke dag een beetje kunnen glijden.
- Mijn lief doet de nacht, en ik de vroege. Met een kind dat om de drie uur (dag en nacht) wil eten, zou ik het alleen niet redden.
- De drie kinderen zijn gezond. De twee grote willen liever minder dan meer aandacht en dat komt op - ik noem maar wat - treinstakingsdagen wel goed uit.
- Ik doe het huishouden met Franse slag. Meestal eten we te laat, soms hele rare combinaties, en elke vrijdag frieten. Ik kuis nooit, opruimen kan mij niet zoveel schelen en eens in de week komt een toverfee gelukkig alles redden.
- Ik wissel de blauwe met de groene jeansbroek af. Voor meer fancy combinaties heb ik tijd noch fantasie.
- Op elf maanden tijd ging ik twee keer dansen.
Twee keer.
Ook dat vind ik niet erg omdat ik weet dat er sneller dan gedacht weer een tijd komt dat we twee keer per week uit dansen gaan.
- Ik ga ten laatste om tien uur slapen. Slaapwel!
En dat lukt eigenlijk fantastisch.
Hoe wij dat hier doen? Wat onze geheimen zijn?
- Om te beginnen is ambtenaar een goede keuze. Want mijn werk geeft energie en mijn werkgever is flexibel. Ik doe zo graag wat ik moet doen. Thuiswerk kan, genoeg verlof en uren die elke dag een beetje kunnen glijden.
- Mijn lief doet de nacht, en ik de vroege. Met een kind dat om de drie uur (dag en nacht) wil eten, zou ik het alleen niet redden.
- De drie kinderen zijn gezond. De twee grote willen liever minder dan meer aandacht en dat komt op - ik noem maar wat - treinstakingsdagen wel goed uit.
- Ik doe het huishouden met Franse slag. Meestal eten we te laat, soms hele rare combinaties, en elke vrijdag frieten. Ik kuis nooit, opruimen kan mij niet zoveel schelen en eens in de week komt een toverfee gelukkig alles redden.
- Ik wissel de blauwe met de groene jeansbroek af. Voor meer fancy combinaties heb ik tijd noch fantasie.
- Op elf maanden tijd ging ik twee keer dansen.
Twee keer.
Ook dat vind ik niet erg omdat ik weet dat er sneller dan gedacht weer een tijd komt dat we twee keer per week uit dansen gaan.
- Ik ga ten laatste om tien uur slapen. Slaapwel!
zondag 15 mei 2016
Pinksteren
Pinksteren associeer ik niet langer met vurige vlammen maar met viezige wateren.
Ervan profiterend dat de grote jongens uit logeren waren, nam ik eerst de badkamer onder handen. Alle beschimmelde siliconen eruit geflikkerd, bleekwater ertegenaan, laten drogen, nieuwe siliconen. Klaar.
Daarna de ondergelopen kelder in. Daar staat nog altijd tien centimeter afvalwater te stinken. Een nieuwe, moedige loodgieter vond de oorzaak: een gemetselde verzamelput is zo lek als een zeef. De verzekering wil foto's dus die nam ik daarnet gauw even. Tot mijn enkels in de drab. Met mijn haar in de spinnenwebben.
Normaal vind ik daar niets aan. Geen centje pijn. Maar vandaag heb ik een pruillip: omdat siliconen 24 uren moeten drogen, ben ik verstoken van een douche.
Mijn enthousiasme laat het nooit afweten maar mijn planning sucks.
Ervan profiterend dat de grote jongens uit logeren waren, nam ik eerst de badkamer onder handen. Alle beschimmelde siliconen eruit geflikkerd, bleekwater ertegenaan, laten drogen, nieuwe siliconen. Klaar.
Daarna de ondergelopen kelder in. Daar staat nog altijd tien centimeter afvalwater te stinken. Een nieuwe, moedige loodgieter vond de oorzaak: een gemetselde verzamelput is zo lek als een zeef. De verzekering wil foto's dus die nam ik daarnet gauw even. Tot mijn enkels in de drab. Met mijn haar in de spinnenwebben.
Normaal vind ik daar niets aan. Geen centje pijn. Maar vandaag heb ik een pruillip: omdat siliconen 24 uren moeten drogen, ben ik verstoken van een douche.
Mijn enthousiasme laat het nooit afweten maar mijn planning sucks.
Aankoop van de maand april: kladdig
In april had mijn man het lumineuze idee een Kladdig-kieltje te kopen in Ikea.
Ik weet niet hoe het zit met jullie baby, maar die van ons is een vetzak als hij eet. En dit helpt.
donderdag 12 mei 2016
Niets blijft hetzelfde
Iedere keer als ik naar kadaster of stadsarchief fiets, zie ik zo duidelijk dat niets hetzelfde blijft in deze stad.
Het ringfietspad naar het Sportpaleis moest er deels al aan geloven, aan de Grote Werken. Het Park Spoor Noord voelt nog altijd een beetje nieuw voor mij. En op dit punt, waar ik de leien oversteek naar mijn vertrouwde archieven, zie ik de metamorfose altijd weer het scherpste.
In 2007 was onze fotograaf er net op tijd bij om wat nog restte van het Goederenstation Dokken Stapelplaats op foto te zetten. En negen jaar later is het nog eventjes wachten voor op deze plek een flitsend witte voetgangersbrug het park met het Eilandje zal verbinden.
dinsdag 19 april 2016
Iets over de vierde: niemand onderbreken
Iets over mijn vierde voornemen. Een harde. Want ik ben daar sterk in, in mensen in de rede vallen. Begin iets te vertellen, en ik maak je verhaal wel af. Dodelijk irritant, ik weet het. Ook voor mij, hoor. Want heel vaak besef ik achteraf dat ik eigenlijk niet weet wat ik had kunnen weten. Ik viel in voor de essentie kwam.
Ik weet het en ik kan het toch niet laten.
Nu had ik zaterdag een nieuwe ervaring.
Ik was op een feestje, met cocktails, chocolade en heel veel fijne mensen. Door de baby was het maanden geleden dat ik nog in het echte Brussel was, waar het fijn is de bavarder avec tout le monde. Alleen: ik ben zo traag geworden. Door het achtergrondmuziekje moest ik me stevig concentreren. Ik moest luisteren. En toen, geboeid door wat ik hoorde, te traag om in te vallen, werden de zinnen die ze spraken, volledige verhalen. Mensen die ik net nog maar een beetje kende, kwamen na één avond dichter. Ik liet hen praten, gewoon hun eigen antwoord geven op mijn met zorg gevormde, korte vraagjes.
Het feestje was geslaagd, mijn Frans is weer wat bijgeschaafd, je vais essayer de me retenir que spreken is zilver maar zwijgen goud.
Ik weet het en ik kan het toch niet laten.
Nu had ik zaterdag een nieuwe ervaring.
Ik was op een feestje, met cocktails, chocolade en heel veel fijne mensen. Door de baby was het maanden geleden dat ik nog in het echte Brussel was, waar het fijn is de bavarder avec tout le monde. Alleen: ik ben zo traag geworden. Door het achtergrondmuziekje moest ik me stevig concentreren. Ik moest luisteren. En toen, geboeid door wat ik hoorde, te traag om in te vallen, werden de zinnen die ze spraken, volledige verhalen. Mensen die ik net nog maar een beetje kende, kwamen na één avond dichter. Ik liet hen praten, gewoon hun eigen antwoord geven op mijn met zorg gevormde, korte vraagjes.
Het feestje was geslaagd, mijn Frans is weer wat bijgeschaafd, je vais essayer de me retenir que spreken is zilver maar zwijgen goud.
maandag 18 april 2016
International Day for Monuments and Sites : SPORT
ICOMOS organiseert elk jaar de International Day for Monuments and Sites. Dit jaar wordt er gefeest rond het thema sport.
Denk aan klassieke kasseiwegen, prachtige turnzalen, art-decozwembaden.
Maar vergeten we hier ook niet het erfgoed van de twaalfde man. De vergaderzalen van de stuurlui aan wal. De bakstenen vertaling van het enorme draagvlak. Daar waar supporters verzamelen en amateurs pauzeren. De echte sportpaleizen!
Ik presenteer jullie Café des Sports, De Sportwereld, De Sporttaverne en De Sportvriend. Sporterfgoed eerste klasse. Santé!
Denk aan klassieke kasseiwegen, prachtige turnzalen, art-decozwembaden.
Maar vergeten we hier ook niet het erfgoed van de twaalfde man. De vergaderzalen van de stuurlui aan wal. De bakstenen vertaling van het enorme draagvlak. Daar waar supporters verzamelen en amateurs pauzeren. De echte sportpaleizen!
Ik presenteer jullie Café des Sports, De Sportwereld, De Sporttaverne en De Sportvriend. Sporterfgoed eerste klasse. Santé!
dinsdag 12 april 2016
Iets anders belangrijker vinden dan mijn kinderen
Een van de tien die ik nooit meer wil doen.
Vannacht werd mijn oudste zoon ziek. Rillen, misselijk, koorts. Niet geslapen. En meteen wist ik: ik blijf morgen thuis bij hem.
Ooit was dat anders. Ik gaf de dag nadat mijn wereld verging alweer een presentatie in Gent, gewoon rechtstreeks uit het ziekenhuis; douche of ontbijt konden later, iemand anders bij mijn kind.
Sinds vorige zomer doe ik dat nooit meer. Niets komt ooit nog voor het moeder zijn.
zaterdag 9 april 2016
Aankoop van de maand maart: tripp trapp
Ik had er nochtans een echte mooie: een vintage kinderstoel met prachtige bloemen en grappige wieltjes en een potje onder een opklapbaar zitje. Met haar neus voor mooie dingen, vond mijn zus die in de kringloopwinkel. Haar dochter zat er beeldig in. En nu mocht hij naar Jan.
En toch kocht ik een tripp trapp. Tijdloos design. Ook mini baby's zitten lekker.
(nadeel: duizend keer mijn tenen stoten
aan die lange achterkant)
vrijdag 8 april 2016
Wonderjaren (1)
Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. Vaak als ik in de auto zit, wil ik heel even de gloed nog eens voelen van de overtuiging dat ik de hemel zó kan tikken.
Ik denk aan de jaren van studeren, van de wereld aan mijn voeten, van zomers die maar bleven duren. Vol feestjes die overal en nergens eindigden. Vriendschappen die nog niet beschadigd waren door het echte leven. Plannen die altijd zouden lukken omdat wij alles konden. Die jaren waarin de ogen van mijn mooie vriendinnen nog niet zo diep in hun kassen lagen, haar gekleurd werd voor de grap.
De magie van wonderlijke jongens met lang haar en gitaren. Dromers, met bevlogen woorden, diepe gedachten, oude wijsheden, ongrijpbare harten. Sprookjesjongens die ik steevast uit het oog verloor omdat ik ambtenaar werd en moeder en volwassen. Mythisch een beetje, omdat ik maar van enkelen de naam nog weet.
Vorige week viel me opeens de naam te binnen van zo'n fee. Geen spoor op facebook, twitter of google van die magere mooie zanger. Op myspace een heel kort berichtje bij een muzikante. Dat ze haar vriend zo mist nu hij er niet meer is.
Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. En als veertiger weet ik steeds zekerder dat enkel zij die niet in sprookjes geloven een kans hebben om lang en gelukkig te leven.
Ik denk aan de jaren van studeren, van de wereld aan mijn voeten, van zomers die maar bleven duren. Vol feestjes die overal en nergens eindigden. Vriendschappen die nog niet beschadigd waren door het echte leven. Plannen die altijd zouden lukken omdat wij alles konden. Die jaren waarin de ogen van mijn mooie vriendinnen nog niet zo diep in hun kassen lagen, haar gekleurd werd voor de grap.
De magie van wonderlijke jongens met lang haar en gitaren. Dromers, met bevlogen woorden, diepe gedachten, oude wijsheden, ongrijpbare harten. Sprookjesjongens die ik steevast uit het oog verloor omdat ik ambtenaar werd en moeder en volwassen. Mythisch een beetje, omdat ik maar van enkelen de naam nog weet.
Vorige week viel me opeens de naam te binnen van zo'n fee. Geen spoor op facebook, twitter of google van die magere mooie zanger. Op myspace een heel kort berichtje bij een muzikante. Dat ze haar vriend zo mist nu hij er niet meer is.
Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. En als veertiger weet ik steeds zekerder dat enkel zij die niet in sprookjes geloven een kans hebben om lang en gelukkig te leven.
donderdag 7 april 2016
Vakantie in Dranouter: hoe mijn werk mijn hobby werd
Andersom hoor je dat wel een keer: dat mensen van hun hobby hun werk konden maken.
Ik had geen hobby's toen ik begon te werken, dus dat zinnetje gaat voor mij niet op.
Vakkundig loods ik de kinderen elk jaar langs een onbekend stukje Heuvelland, met goede foto's als hoger doel.
Ze vinden enkel de mijnkraters de moeite natuurlijk. Of een obus in de verlichtingspalen langs de weg. Maar ondertussen is hun tienerbrein toch gesmeerd met een goeie laag bouwkundig erfgoed.
Ik had geen hobby's toen ik begon te werken, dus dat zinnetje gaat voor mij niet op.
Vakkundig loods ik de kinderen elk jaar langs een onbekend stukje Heuvelland, met goede foto's als hoger doel.
Ze vinden enkel de mijnkraters de moeite natuurlijk. Of een obus in de verlichtingspalen langs de weg. Maar ondertussen is hun tienerbrein toch gesmeerd met een goeie laag bouwkundig erfgoed.
Vakantie in Dranouter
Al een keer of vijftien was ik hier. Zelfde plek, zelfde wandelingen, zelfde plan om helemaal niets te doen behalve koeien kijken. Ik ken de bakkers- en de slagersvrouw, de lokale herbergiers en Marc die altijd aan de toog in Kemmel zit.
Alles hetzelfde.
Alleen mijn gezelschap wisselt.
Eerst verliefd op wie mijn man zou worden en uit op folk, bier en de sfeer van het festival die hier overal hangt.
Een zonovergoten zomer met de eerste baby. Om met de tweede baby de zomer zo te laten en sindsdien elk jaar de rust van de paasvakantie op te zoeken.
Toen de relatie bergaf ging, zag ik de afstand hier scherper. In het licht van stralende herinneringen deed het donker extra zeer.
Maar toch. Ook als het huwelijk gestrand was en daarmee ook mijn zin in biertjes en muziek helemaal verdween, hield ik de traditie aan. Deze streek van soldatenkerkhoven en mijnkraters weet als geen ander hoe melancholie kan troosten.
En kijk nu!
Met kleine Jan voorop in de wind. De twee grote zonen die ook zonder kaart de beste wegjes kennen. Een nieuw kindje met een nieuw lief, nieuwe verhoudingen met de jongens die nu tieners zijn: dat maakt alles wat zo lang hetzelfde was helemaal anders. Helemaal fris, uitgewaaid en blij.
vrijdag 18 maart 2016
Papatijd
Dat het toch niet echt zijn ding is.
Hij geeft dat grif toe.
Na anderhalve maand ouderschapsverlof kan hij dat nu wel evalueren.
Al twee keer zorgde hij voor het avondeten. De witte was op strak geplooide stapels, zonder ooit gewassen te zijn. Babykleertjescombinatieverhalen; hoewel dat stelselmatig beter wordt.
Verder op de lijst van resultaten staan daar ook: twee uiterst relaxte tieners, een blozende blije baby, de garantie nooit meer commentaar te zullen krijgen op hoopjes rommel overal.
Hij geeft dat grif toe.
Na anderhalve maand ouderschapsverlof kan hij dat nu wel evalueren.
Al twee keer zorgde hij voor het avondeten. De witte was op strak geplooide stapels, zonder ooit gewassen te zijn. Babykleertjescombinatieverhalen; hoewel dat stelselmatig beter wordt.
Verder op de lijst van resultaten staan daar ook: twee uiterst relaxte tieners, een blozende blije baby, de garantie nooit meer commentaar te zullen krijgen op hoopjes rommel overal.
donderdag 18 februari 2016
10 dingen die ik niet meer wil doen
Hoewel het een hoog zweefteefgehalte heeft, haalde ik de mosterd bij dit tekstje. Zij beschrijft er 14. Ik hou het bij een mooie ronde lijst van 10 dingen die ik niet meer wil doen.
1. In de val trappen van mijn eigen verwachtingen.
2. Bevestiging afwachten.
3. Blijven tot het niet meer gaat.
4. Iemand onderbreken die mij iets vertelt.
5. Iets anders belangrijker vinden dan mijn kinderen.
6. Mijn haar kort laten knippen.
7. Ergens zijn waar ik niet wil zijn.
8. Aan iets beginnen waar ik niet volledig achter sta.
9. Roken.
10. Bang zijn om wat misschien wel eens kan komen.
Dat laatste legde ik hier al eerder uit. Ik leerde dat door Jan.
De andere negen leest u nog.
woensdag 17 februari 2016
De vooruitgang sucks
Ik verlang met heimwee terug naar mijn begintijd als
ambtenaar, toen bekwame secretariaatsmedewerkers alles feil- en foutloos op
papier verwerkten.
Ik breek hier een lans voor die collega’s. Sinds iedereen
zelf brieven schrijft, op eigen houtje verloven en dienstreizen aanvraagt, al
zijn teksten in een online databank pleurt, wordt er met tijd en kwaliteit
gemorst.
Even een terugblik. Voor zij die heel jong zijn. En voor zij
die zo ver afgedwaald zijn dat ze de realiteit niet meer goed zien.
In het jaar onzes Heeren 2000 hadden wij al een computer.
Office was nieuw, wordperfect bestond nog. De usb-stick moest nog van heel ver komen,
internetgebruik was verboden op de werkvloer. Wij schreven onze
inventaristeksten op een desktop, om ze daarna te printen. De foto’s werden met zorg en zuinigheid
geschoten op fotorolletjes, mondjesmaat geleverd uit het verre Brussel. Na een
grondige eindredactie met stylo in de kantlijn, ging alles samen naar de
drukker.
Verloven en dienstreizen dan. Die schreef je op een
kartonnen kaart. De dames van het secretariaat hielden alles nauwkeurig bij.
Voor foutjes had je tipp-ex. Voor vragen kon je gewoon bij hen terecht,
mondeling, persoonlijk en met onmiddellijk een antwoord.
Brieven aan de klant mocht je voorbereiden, met een
voorzichtig voorbeeld van hoe je dacht dat het kon worden. Er was al mail, natuurlijk, maar dat was enkel om te
lachen. Een brief was een brief, met Hoogachtend, op papier en gehandtekend door de baas. En zonder fouten. ZONDER FOUTEN, mensen. Want
nagelezen door mensen die kunnen spellen en die hebben geleerd hoe je brieven opmaakt.
Ik kreeg zo’n heimwee deze ochtend. Zo’n kramp van
melancholie. De voordelen en de flexibiliteit van online toepassingen zijn evident
en overal bejubeld. Toegankelijkheid en flexibiliteit zijn ontegensprekelijk
een voordeel. Maar de nauwkeurigheid, de efficiëntie en de professionaliteit gaan
er razendsnel op achteruit.
Sinds ik steeds vaker moet wachten tot de server het weer doet, sinds ik bij tijden met mijn vingers zit te draaien omdat ik zonder internet niets kan, sinds ik een handleiding nodig heb om een verlofdag te regulariseren en sinds brieven verworden zijn tot mailtjes waarin tik- en opmaakfouten niemand storen, zeurt in mijn hoofd steeds vaker een oude dame die vindt dat het vroeger beter was.
Sinds ik steeds vaker moet wachten tot de server het weer doet, sinds ik bij tijden met mijn vingers zit te draaien omdat ik zonder internet niets kan, sinds ik een handleiding nodig heb om een verlofdag te regulariseren en sinds brieven verworden zijn tot mailtjes waarin tik- en opmaakfouten niemand storen, zeurt in mijn hoofd steeds vaker een oude dame die vindt dat het vroeger beter was.
dinsdag 16 februari 2016
Valentijn
Ons eerste avondje uit sinds de baby thuis is, was op valentijn. En dat voor mensen die niet geloven in de liefde.
Ik krabde de tomatensaus van mijn broek en zocht een dikke trui. Klaar voor drie uren met alleen elkaar, zonder kinderen en zonder plan.
We stapten in de auto en voor het eerst sinds ik weet niet meer wanneer rook ik dat hij een geurtje had opgedaan voor mij.
De rest van de avond met wat muziek, roddels en een dure cocktail kreeg ik er als extra bij.
donderdag 4 februari 2016
Wasmachine
Leren is imiteren.
Toch???
Hij heeft al een keer of honderd met verwondering gezien hoe ik de was sorteer, in de trommel duw, programma kies en met een druk op de knop het zaakje doe draaien.
Goed op weg naar de nieuwe man.
(Nu maakt hij mij al blij door zijn handjes te draaien als ik het juiste liedje zing.)
woensdag 3 februari 2016
Spatwand
Ik heb me suf gepiekerd over de spatwand van de keuken. Maanden stond hij blank, met vette spetters op de maagdelijk wit gestucte keukenmuur.
Voorbeelden genoeg. Magnifiek mooie tegeltjes of een op maat gemaakte RSV-plaat op kop. In glas, beton, natuursteen. In hout, je weet wel, zo helemaal hip en mooi (en wellicht totaal onpraktisch). Een glimmende glazen strook of een idiote fotospatwand van het kan niet meer.
De meeste opties haalden het niet op de criteria budget en zelfstandig uit te voeren.
De zoveelste knoop werd doorgehakt en de verfpot er weer bijgehaald.
Geen vieze voegen tussen de tegels, geen RSV dat ik met een spons bekras, geen hout dat ik toch niet netjes houd.
Maar een satijnglans lakje in dezelfde kleur als alle muren van mijn huis.
Mooi he, vind je niet?
maandag 1 februari 2016
Fazant
Deze ochtend dacht ik dat ik een fazant zag. Geschrokken van mijn fiets, opfladderend uit de struikjes van het ringfietspad.
Dat was niet echt he. Ik DACHT dat gewoon. Mijn hersenen rekenden de schaduwen van de vogel op het donkere fietspad mee met zijn volume.
Maar allé stel u voor. Zomaar in februari. In Berchem, in volle ochtendspits. Een fazant! Daar wordt een mens toch blij van.
Ik heet u welkom in mijn hoofd: daar ben ik soms een beetje bang van de wereld, vaak kwaad. Maar het is zonder mankeren in staat mijn dag te maken.
Dat was niet echt he. Ik DACHT dat gewoon. Mijn hersenen rekenden de schaduwen van de vogel op het donkere fietspad mee met zijn volume.
Maar allé stel u voor. Zomaar in februari. In Berchem, in volle ochtendspits. Een fazant! Daar wordt een mens toch blij van.
Ik heet u welkom in mijn hoofd: daar ben ik soms een beetje bang van de wereld, vaak kwaad. Maar het is zonder mankeren in staat mijn dag te maken.
maandag 25 januari 2016
Plan
Een prentje van een zeer geslaagd voorbeeld. |
Hier zit ik dan. In een duplex waar we net beginnen aarden en een nieuw kindje dat daarin geen eigen kamer heeft.
We zouden kunnen verhuizen, maar de jongens en ik hebben voorlopig geen zin. Weer ons hebben en houden, ons hart en ons hoofd in een vrachtwagen duwen. Dat stellen we liever nog wat uit.
De baby slaapt nu nog gezellig vlakbij mij. Van zijn bedje naar mijn borst in één beweging, en vaak niet meer terug. Maar dat moet binnenkort een beetje anders. Want het kind wordt groot, sociaal, alert. Hij wordt wakker als ik binnenkom, lacht om aandacht, wil er uit! Waardoor ik mij verbannen voel uit eigen kamer.
Sinds gisteren weet ik hoe het verder moet (ik dronk een glas wijn met twee architecten). Ik laat schuifdeuren maken en splits van mijn grote L-vormige kamer een hoekje af voor Jan.
Grotere opties komen later wel. En rust doet goede plannen rijpen.
vrijdag 22 januari 2016
41
Het leven begint op veertig, zeggen ze.
En dat was ook zo.
Wat een jaar.
Ik leerde dat je alles in één klap kunt verliezen. Omdat dokters mij en mijn kind konden redden, is dat niet gebeurd. Naar mijn gevoel kreeg ik een heel nieuw leven in de schoot geworpen.
Een ander lijf om te beginnen. Een lichaam dat kapot was en in zijn traag herstel helemaal anders is herschapen. Dikker, trager, pijnlijker. Maar ook gevoeliger, sensitiever, en heel veel rustiger.
Ik kreeg ook een nieuw hoofd. Ik ontsnapte maar net aan een leegbloeddood en sleepte ei zo na de baby mee. Sindsdien denk ik helemaal anders. Harder en duidelijker. Niet echt vatbaar meer voor compromis als het om de essentie gaat.
Mijn kinderen gaan voor en al de rest kan rotten. Dat soort conclusies die ik in een oogwenk neem, terwijl ik vroeger lang moest overwegen.
Ook mijn hart is anders. Dit jaar opnieuw vet bedrogen in de vriendschap, heeft het voor steeds minder mensen plaats. En jee wat voelt dat goed. Zo fris en puur. Zo boordevol liefs voor hen die ik wel mag vertrouwen.
Ik ben een ander mens geworden vorig levensjaar. Ik mag mezelf steeds liever.
donderdag 21 januari 2016
Aankoop van de maand januari: warm water
Deze maand was mijn beste koop een dienst.
Ik kocht gisteren een uur tijd en kunde van een meneer die weet hoe je een warmwaterboilertje onder de spoelbak aansluit. En vooral: een meneer die dat ook wou doen voor mij.
Want de lieve installateurs van Ikea, die wilden dat niet. Ah neen. Hen kun je niet betalen voor aansluiting van apparaten die niet gloednieuw uit het plastic komen.
Maar sinds gisteren ben ik dus toch de trotse eigenaar van een leuke keuken met warm water. De sjieke moor hoeft enkel nog thee te zetten.
woensdag 6 januari 2016
Bitter
Het overviel me half november: bitterheid.
Zure woorden, boze gedachten, slaap die moeilijk komt, de smaak van rancune constant op mijn tong.
Nooit eerder had ik dit gevoel zelf ervaren. Ik zag het wel bij anderen; ik vond het lelijk. Compleet nutteloos. Het past niet bij mijn doeners-aard. Het plakt zo vast aan het verleden.
Maar ik had het zwaar te pakken. Omdat ik ervaren moest dat niets zeggen ook liegen is. En niets doen in dit geval verraden was. Omdat ik wou uitschreeuwen dat goedpraten een ordinaire schande is en dat niet willen kiezen totaal verliezen is.
Diepe ontgoocheling in velen waarop ik eigenlijk zou moeten kunnen bouwen.
Maar het is al over, hoor, die bitterheid. Ik kon het weglachen in goed gezelschap. En tijdens mijn vlammende start blies iedereen samen de laatste veegjes zwart van tafel.
Ondertussen deed ik nog maar eens een selectie. Alleen de juiste mensen overhouden is een levenswerk. Of ik een stel idioten van facebook heb gegooid? Natuurlijk niet. Waarom zou ik? Ik heb ze gewoon verwijderd uit mijn hart.
Zure woorden, boze gedachten, slaap die moeilijk komt, de smaak van rancune constant op mijn tong.
Nooit eerder had ik dit gevoel zelf ervaren. Ik zag het wel bij anderen; ik vond het lelijk. Compleet nutteloos. Het past niet bij mijn doeners-aard. Het plakt zo vast aan het verleden.
Maar ik had het zwaar te pakken. Omdat ik ervaren moest dat niets zeggen ook liegen is. En niets doen in dit geval verraden was. Omdat ik wou uitschreeuwen dat goedpraten een ordinaire schande is en dat niet willen kiezen totaal verliezen is.
Diepe ontgoocheling in velen waarop ik eigenlijk zou moeten kunnen bouwen.
Maar het is al over, hoor, die bitterheid. Ik kon het weglachen in goed gezelschap. En tijdens mijn vlammende start blies iedereen samen de laatste veegjes zwart van tafel.
Ondertussen deed ik nog maar eens een selectie. Alleen de juiste mensen overhouden is een levenswerk. Of ik een stel idioten van facebook heb gegooid? Natuurlijk niet. Waarom zou ik? Ik heb ze gewoon verwijderd uit mijn hart.
dinsdag 5 januari 2016
Verwend
Verwend.
Dat is hoe ik mij voel deze week.
Hoe iedereen er samen voor zorgde dat ik vlot kon herstarten.
En wat een verwelkoming terug door mijn collega's.
Mooie cadeaus ook. Mijn zus vond de ideale theepot.
Op mijn werk lag een smartphone klaar bij een technieker die mij "meisje" noemde.
Ga zo door mensen. Ga alsjeblieft nog eventjes zo verder.
maandag 4 januari 2016
Eerste werkdag
Eerste werkdag.
Jan is precies zes maanden vandaag. Zo lang was ik out.
Deed raar, zo zonder wriemeltje om voor te zorgen.
Deed goed. Het leven van een huisvrouw zou mij vroeg of laat toch mollen. Collega's zijn veel leuker dan de was.
Daarenboven voelde het aan alsof dat hier vanzelf zal gaan dit jaar. Want mijn lief is zeer betrouwbaar, mijn grote zonen ook en wie past er beter op de baby dan je eigen liefsten?
Ik ben gelanceerd en ben niet van plan te gaan sputteren.
Jan is precies zes maanden vandaag. Zo lang was ik out.
Deed raar, zo zonder wriemeltje om voor te zorgen.
Deed goed. Het leven van een huisvrouw zou mij vroeg of laat toch mollen. Collega's zijn veel leuker dan de was.
Daarenboven voelde het aan alsof dat hier vanzelf zal gaan dit jaar. Want mijn lief is zeer betrouwbaar, mijn grote zonen ook en wie past er beter op de baby dan je eigen liefsten?
Ik ben gelanceerd en ben niet van plan te gaan sputteren.
Abonneren op:
Posts (Atom)