Het overviel me half november: bitterheid.
Zure woorden, boze gedachten, slaap die moeilijk komt, de smaak van rancune constant op mijn tong.
Nooit eerder had ik dit gevoel zelf ervaren. Ik zag het wel bij anderen; ik vond het lelijk. Compleet nutteloos. Het past niet bij mijn doeners-aard. Het plakt zo vast aan het verleden.
Maar ik had het zwaar te pakken. Omdat ik ervaren moest dat niets zeggen ook liegen is. En niets doen in dit geval verraden was. Omdat ik wou uitschreeuwen dat goedpraten een ordinaire schande is en dat niet willen kiezen totaal verliezen is.
Diepe ontgoocheling in velen waarop ik eigenlijk zou moeten kunnen bouwen.
Maar het is al over, hoor, die bitterheid. Ik kon het weglachen in goed gezelschap. En tijdens mijn vlammende start blies iedereen samen de laatste veegjes zwart van tafel.
Ondertussen deed ik nog maar eens een selectie. Alleen de juiste mensen overhouden is een levenswerk. Of ik een stel idioten van facebook heb gegooid? Natuurlijk niet. Waarom zou ik? Ik heb ze gewoon verwijderd uit mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten