41

Het leven begint op veertig, zeggen ze. 
En dat was ook zo.

Wat een jaar.
Ik leerde dat je alles in één klap kunt verliezen. Omdat dokters mij en mijn kind konden redden, is dat niet gebeurd. Naar mijn gevoel kreeg ik een heel nieuw leven in de schoot geworpen. 

Een ander lijf om te beginnen. Een lichaam dat kapot was en in zijn traag herstel helemaal anders is herschapen. Dikker, trager, pijnlijker. Maar ook gevoeliger, sensitiever, en heel veel rustiger.

Ik kreeg ook een nieuw hoofd. Ik ontsnapte maar net aan een leegbloeddood en sleepte ei zo na de baby mee. Sindsdien denk ik helemaal anders. Harder en duidelijker. Niet echt vatbaar meer voor compromis als het om de essentie gaat. 
Mijn kinderen gaan voor en al de rest kan rotten. Dat soort conclusies die ik in een oogwenk neem, terwijl ik vroeger lang moest overwegen.

Ook mijn hart is anders. Dit jaar opnieuw vet bedrogen in de vriendschap, heeft het voor steeds minder mensen plaats. En jee wat voelt dat goed. Zo fris en puur. Zo boordevol liefs voor hen die ik wel mag vertrouwen.

Ik ben een ander mens geworden vorig levensjaar. Ik mag mezelf steeds liever.