Wonderjaren (1)

Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. Vaak als ik in de auto zit, wil ik heel even de gloed nog eens voelen van de overtuiging dat ik de hemel zó kan tikken.

Ik denk aan de jaren van studeren, van de wereld aan mijn voeten, van zomers die maar bleven duren. Vol feestjes die overal en nergens eindigden. Vriendschappen die nog niet beschadigd waren door het echte leven. Plannen die altijd zouden lukken omdat wij alles konden. Die jaren waarin de ogen van mijn mooie vriendinnen nog niet zo diep in hun kassen lagen, haar gekleurd werd voor de grap. 

De magie van wonderlijke jongens met lang haar en gitaren. Dromers, met bevlogen woorden, diepe gedachten, oude wijsheden, ongrijpbare harten. Sprookjesjongens die ik steevast uit het oog verloor omdat ik ambtenaar werd en moeder en volwassen. Mythisch een beetje, omdat ik maar van enkelen de naam nog weet.

Vorige week viel me opeens de naam te binnen van zo'n fee. Geen spoor op facebook, twitter of google van die magere mooie zanger. Op myspace een heel kort berichtje bij een muzikante. Dat ze haar vriend zo mist nu hij er niet meer is.

Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. En als veertiger weet ik steeds zekerder dat enkel zij die niet in sprookjes geloven een kans hebben om lang en gelukkig te leven.