Iets over mijn vierde voornemen. Een harde. Want ik ben daar sterk in, in mensen in de rede vallen. Begin iets te vertellen, en ik maak je verhaal wel af. Dodelijk irritant, ik weet het. Ook voor mij, hoor. Want heel vaak besef ik achteraf dat ik eigenlijk niet weet wat ik had kunnen weten. Ik viel in voor de essentie kwam.
Ik weet het en ik kan het toch niet laten.
Nu had ik zaterdag een nieuwe ervaring.
Ik was op een feestje, met cocktails, chocolade en heel veel fijne mensen. Door de baby was het maanden geleden dat ik nog in het echte Brussel was, waar het fijn is de bavarder avec tout le monde. Alleen: ik ben zo traag geworden. Door het achtergrondmuziekje moest ik me stevig concentreren. Ik moest luisteren. En toen, geboeid door wat ik hoorde, te traag om in te vallen, werden de zinnen die ze spraken, volledige verhalen. Mensen die ik net nog maar een beetje kende, kwamen na één avond dichter. Ik liet hen praten, gewoon hun eigen antwoord geven op mijn met zorg gevormde, korte vraagjes.
Het feestje was geslaagd, mijn Frans is weer wat bijgeschaafd, je vais essayer de me retenir que spreken is zilver maar zwijgen goud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten