Al een keer of vijftien was ik hier. Zelfde plek, zelfde wandelingen, zelfde plan om helemaal niets te doen behalve koeien kijken. Ik ken de bakkers- en de slagersvrouw, de lokale herbergiers en Marc die altijd aan de toog in Kemmel zit.
Alles hetzelfde.
Alleen mijn gezelschap wisselt.
Eerst verliefd op wie mijn man zou worden en uit op folk, bier en de sfeer van het festival die hier overal hangt.
Een zonovergoten zomer met de eerste baby. Om met de tweede baby de zomer zo te laten en sindsdien elk jaar de rust van de paasvakantie op te zoeken.
Toen de relatie bergaf ging, zag ik de afstand hier scherper. In het licht van stralende herinneringen deed het donker extra zeer.
Maar toch. Ook als het huwelijk gestrand was en daarmee ook mijn zin in biertjes en muziek helemaal verdween, hield ik de traditie aan. Deze streek van soldatenkerkhoven en mijnkraters weet als geen ander hoe melancholie kan troosten.
En kijk nu!
Met kleine Jan voorop in de wind. De twee grote zonen die ook zonder kaart de beste wegjes kennen. Een nieuw kindje met een nieuw lief, nieuwe verhoudingen met de jongens die nu tieners zijn: dat maakt alles wat zo lang hetzelfde was helemaal anders. Helemaal fris, uitgewaaid en blij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten