Alleen heb ik dat nu niet graag (*).
Om te beginnen heb ik geen fut om iedereen de strenge bezoekregels van de neonatologie uit de doeken te doen. En dan nog tegensputteren à la "ja maar ik krijg mijn ring niet af".
Ik heb geen energie om mijn eigen schema aan te passen aan bezoek dat op mij moet wachten bij de deur. Veel kans dat ik u gewoon vergeet ook. Ik ben met andere dingen bezig.
Maar daar gaat het mij eigenlijk niet om.
Denk misschien zelf eens na hierover:
Daar liggen vijftien kindjes die thuishoren in de warme, geluidsdempende cocon van een moederbuik. Zij verdienen rust.
Elke keer als het doek van hun couveuse wordt opgetild voor een nieuwsgierige blik, geeft dat stress. Elke keer er iemand tegen de couveuse tikt, schrikt dat kleine lijfje op. En gaat er een alarm af aan het einde van één van de vele draadjes.
Vijftien kindjes die geen weerstand hebben. En bezoekers vol met bacteriële viezigheid. Stinkend naar goedkoop parfum. Of beter nog: naar sigaretten.
Daar zijn mama's die trachten een kindje te voeden dat nog maar amper kan slikken. Zij verdienen rust.
Ook achter zo'n kamerschermpje erger ik mij alleszins dood aan bezoek dat zich kakelend verdringt rond het kindje naast mij.
(*) De grootouders wel natuurlijk, de grote broers, mijn zus,
de mooie meters, en hier en daar een enkeling
op uitzonderlijke invitatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten