Dat het mij allemaal niet veel kan schelen.
Dikke klieren in mijn oksels. Een blaas in mijn buik. Perfect cilindrische onderbenen (enkels noch knieën). Een onderbuik, paars van navel tot schaambeen. Een snee in mijn buik, door de spoed flink asymmetrisch, die net ter hoogte van het elastiekje van al mijn onderbroeken lijkt te zitten.
Een pilletje spoelt alle pijn weg. Humor doet de rest.
En toch kon ik huilen van geluk toen ik deze ochtend ineens mijn gewone schoenen aankon. Na een wandeling van driehonderd meter naar de ziekenkas kreeg ik ze bijna niet meer uit, maar dat is volkomen bijzaak.
(en nu moet ik gaan liggen: 300 meter is f*king ver)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten