Zondag 5 juli. Het is niet goed met mijn baby.
Ik verga van de pijn.
Vroedvrouwen lopen binnen en buiten, dag- en nachtshifts die in mijn hoofd niet te onderscheiden zijn. Maar van één van hen weet ik de naam. Zij keek me aan die nacht met ogen waarin ik de bezorgdheid las van iemand die wist hoe ik mij voelde. Nog nooit zo zacht ben ik gewassen.
Tranen in haar ogen toen ik haar drie weken later kon vertellen dat de baby er nog was, gezond.
"Een mirakelkindje.", zei ze, "Kom je hem tonen als hij naar huis mag?".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten