Ik durf dit pas te schrijven na een mail die ik kreeg. Een man beschreef me de schaamte van zijn ouders om zijn vroeggeboorte, veertig jaar geleden.
Die mail deed deugd. Iemand die zomaar neerschreef wat ik voel. Het pijnlijke recht in de ogen durven kijken.
Want wat je ook zegt, ik voel mij onmetelijk schuldig. Ik werd niets gewaar en plots werd mijn kindje twee maanden te vroeg geboren, meer dood dan levend. Ik loop weer rond en hij ligt daar nog lang, breekbaar en vol draadjes. Ik schaam mij daarvoor. Al mijn trots geslonken.
Gelukkig kwam die mail. Eindelijk eens niet het eeuwige getroost dat alleen maar een ongemakkelijk gevoel tracht weg te praten. In een rauwe periode heb ik namelijk geen zin in zoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten