Op tv en in het echt, is angst een optie geworden.
Als je geen werk hebt, schrik om er geen te vinden.
Als je wel werk hebt, zoals ik, angst om dat werk te verliezen.
Of om dat te moeten doen tot je echt niet meer kunt.
Angst om voltijds en enthousiast te werken en toch maar heel sjuustekes toe te komen.
En als angst een optie is, valt de solidariteit weg.
Dat werd zo tastbaar de laatste dagen. Dat kroop zo zonder mijn vel.
Dus ben ik aan het twijfelen om toch maar lid te worden van een vakbond. Ondanks mijn hekel aan stakende plastiekzakken.
Want ik ben bang beste mensen. Bang dat mijn persoonlijke solidariteit en mijn verbouwereerd rechtvaardigheidsgevoel mij duur kunnen komen te staan en ons daarenboven geen snars vooruit gaan helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten