Ik bewonder dames die zo zijn: altijd onberispelijk. Schoenen, jas en kleren voor mekaar gemaakt. Eeuwig vers gewassen haar. Discrete make-up. Handtas assorti; indien nodig ook de paraplu.
Mij lukt dat niet. Dat stoort mij soms.
Maar dan denk ik weer dat ik de liefde voor mijn zonen het hardste voel als ze vuil terug keren van een week kamp. Dat ik een man lief-waardig ben gaan vinden omdat hij in te korte broek en fleeceke mijn verhuis kwam redden. En dat die mensen mijn hartsvrienden zijn die ik uitgeschud en besnotterd in mijn armen heb mogen drukken.
Dus zet ik toch maar mijn kapke op als het regent en lach ik vrolijk en verkreukeld de wereld toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten