Nog een ziekenhuisverhaaltje. Het laatste. Het brengt me terug naar de eerste minuten in het ziekenhuis. Met details die ik nooit vergeet. Het gezicht daarbij evenmin.
Ouders van prematuurtjes zijn 7/24 welkom.
Na half acht moet je naar binnen via spoed.
Ik kom daar niet graag. De film van 4 juli speelt zich telkens zo heftig af in mijn hoofd.
Elke avond zit daar dezelfde man als toen. Niet oud niet jong. Hij herkent vaste klanten. Verschafte ons zes weken lang telkens met een lach en een korte wenk de toegang.
De rust zelve. Voor iedereen dezelfde vriendelijke blik, dezelfde efficiënte, nooit opgejaagde handelingen.
Elke avond dresseert hij mensen in paniek, pijn of kwade dronk, rustig naar een stoeltje in de wachtzaal.
Ook ik, zwanger en leegbloedend, moest mijn pas afgeven en even wachten toen de printer van zijn collega sputterend om hulp vroeg.
Toen vond ik dat onwezenlijk. Kafka.
Maar hij wist wie ik was, waar ik moest zijn, deed de juiste telefoon en wees ons de snelste weg. De reddende functie van kalmte. Respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten