Internaten en wat ik daar van vind

Internaten zijn weer populair, verneem ik. Ik ben ervaringsdeskundige, dus men verwacht van mij een gegronde mening.

Ik kan voornamelijk dooddoeners meedelen, die iedereen wel kan bedenken. Dat het afhangt van het kind bijvoorbeeld. Dat sommigen dat leuk vinden en anderen er volledig aan kapot gaan. Dat een kind bij zijn moeder moet zijn als het 12 is. Maar op zijn 18 best niet meer.

Maar misschien is het wel interessant daar ook een paar persoonlijke vaststellingen aan toe te voegen, als niet algemeen geldend voorbeeld. 

Dat ik heel verlegen was als ik 12 was en als ik 18 was niet meer en dat het internaat daar echt wel voor iets tussen zat. Dat ik op mijn 18 kinderen die niet op internaat hadden gezeten onnozele moederskinders vond, iets wat ik nog altijd vind. Dat ik veel geweend heb. En ik niet alleen. En dat je mij sindsdien enkel nog met een sentimentele film aan het janken krijgt. Dat surveillanten streng zijn en regels soms wreed. Dat er vriendschappen gesmeed worden die ontzettend belangrijk blijven, ook al zie je mekaar later bijna niet meer. Dat ik een totentrekker werd die heel pragmatisch kan omgaan met hiërarchie en gezag. Dat mijn lichaam nog altijd gedresseerd reageert op belgerinkel.

En natuurlijk waren er de fratsen waarover iedereen heeft gelezen in de kostschoolromannekes. Alhoewel deze zich bij mij beperkten tot bijvoorbeeld het stelen van de bel.