Al vier jaar lang gebeurt hetzelfde. Ik probeer, ik investeer, ik graaf en giet en plant. En elke zomer weer ben ik ontgoocheld: die tuin van mij blijft triestig. Eten de slakken het niet op, dan nog is het nooit wat het zou kunnen worden. De zomer is in één woord schraal.
Maar dan ineens begint het. Een tuin vol spinnen, overal beestjes. Het gras is groen en vol en zacht. De bosaardbeien groeien hard, de salie ook, en alle dode planten krijgen toch een bloem. De varens zijn een oerwoud, overal frambozenstruik.
Nog even wachten en het oranje van de Oostindische kers barst los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten