Totaal aantal pageviews

zaterdag 29 november 2014

Konijn


Vrijdagavond ging ik thee drinken bij Marysol.
Zij was vroeger mijn buurrouw. Toen dronk ik daar de hele tijd thee.

Marysol heeft behalve een man en twee zonen een konijn dat zomaar door het huis rondhuppelt.

Toen de thee al eventjes rode wijn was geworden, had het konijn de manchetten van mijn jas opgegeten. Vorige keer at het beest een stukje van mijn schoen op terwijl ik die nog aan had.

Het konijn voelde zich duidelijk een beetje schuldig (zie foto). En daarom ben ik naar huis gewandeld met een bruin lederen vestje uit Argentinië dat na acht jaar uit de kast bevrijd is.

Zo komt dat dus helemaal goed met mijn voornemen om geen kleren meer te kopen.


Mocht er iemand een dikke trui liggen hebben.
Ik heb de mijne verkeerd gewassen en
 heb er nu geen meer voor als het deze winter ooit nog eens vriest.

zondag 23 november 2014

TUBA/paus


TUBA. Een poging van ccDeurne om de TUrnhoutseBAan uit het slop te trekken.
Want dat is wat, die baan. Niet zo schandalig als het stuk in Borgerhout. Maar toch.

En ik zie dat wel zitten, die TUBA. Lege etalages weer vol.
Hoe die perfect gestylede mooie winkels hun plek vonden tussen de klassiekers.

En ook nog even tussendoor: 
de vazen- en glazenwinkel is aan het uitverkopen. 
Als je nog een paus wilt, moet je je misschien wel haasten.

dinsdag 18 november 2014

Vloekvlekken




Ik vind dat fantastisch om te zien. Zo van die enorme verfvlekken op straat. 
Streetart. Vloekvlekken.

Stilleven in keuken


Ik ben jaloers op mensen met keukenrolvrije keukens.
Ik heb dat een jaar volgehouden. Hoofdzakelijk uit ecologische overwegingen.

Maar dan komt er af en toe een vriendin met nog ergere defelaars dan die van mij. En dan zie je de paniek in die dames hun ogen omdat ze het met een vaatdoekje moeten redden.

Dus hops ik ben gezwicht.
Maar wel in stijl. Want je ziet toch dat het een duo vormt met mijn nieuwe etagère?

En hey: het zijn duurzame producten, dus ik ben getroost.

maandag 17 november 2014

Souvenir


Amsterdam.
Ik ben natuurlijk al heel lang fan.
Maar het blijft verbazen.

Telkens weer schitterende winkels bij. Café-interieurs zo uit de boekjes. Sprankelende herbestemmingen waar wij hier in Vlaanderen alleen van kunnen dromen. Stadsvernieuwing om u tegen te zeggen. Je moet maar eens bij Artis binnen lopen: zelfs op een nattehondendag slaan ze de stijl daar zo rond je oren.

Wat een plezier van daar een stukje van mee te krijgen naar huis.

En neen, ik kon mijn haren gisteren nog niet wassen. Want langs mijn haarlijn geurde het nog naar de schuimende douchegel van die lieve Astrid, die toch de reden is waarom ik daar moet blijven komen.

donderdag 13 november 2014

Cactusvijg


Elke week proberen wij een nieuw soort fruit uit.
Iedere keer een feestje voor Josse.

Vandaag nam ik cactusvijgen mee. 
Lekker! Iets te harde pitjes.

En plots beseften we dat we die in Rhodos gewoon zomaar overal hadden kunnen plukken.

woensdag 12 november 2014

Un ange passe

Op weg naar Berchem-Station passeert zo af en toe een man. Hij fietst de andere kant op. We kruisen elkaar meestal aan het Sterckshof.

Hij ziet mij altijd eerder dan ik hem. En roept dan luid en lachend. 

De eerste keer dat dat gebeurde was hij verlegen en viel ik bijna van mijn fiets.

Nu ben ik voorbereid. Ik bedenk op voorhand iets leuks om terug te roepen. Ik zwaai dan en fiets op wolkjes verder, de rest van de dag goed gezind.

Maar soms ook wel somber.

Want na drie jaar kan ik er nog altijd niet aan wennen dat mijn zonen de helft van de week los van mij opgroeien, los van mij de dag in fietsen.

maandag 10 november 2014

Trouwdag

14 jaar geleden ben ik getrouwd. Ik was toen 25 jaar en had klimop en witte rozen in mijn haar.

Hoewel ik ondertussen gescheiden ben, blijft die datum een baken voor mij.

Ik kan terugdenken aan een schitterende dag. Nooit eerder en sindsdien ook nooit meer, was ik zo bewust van wat ik deed en wat ik zei. Ik meende het ook volle bak. Mijn toekomstwens was glashelder. Iedereen was er en kon dat zien.

10 november is een dag geworden van begrip. Ik weet dat mensen veranderen met ouder worden. Dat opgeven soms het voorkomen is van zelfverraad. Dat je nooit nooit mag zeggen en zeker nooit ALTIJD.

zondag 9 november 2014

Strepen


Zeg nu niet dat je die zwarte strepen op de witte muur niet ziet.

Het argument is dat ik nooit heb gezegd dat dat niet mag, zo op de grond gaan zitten en met uw vuile sokken langs de muur omhoog kruipen om het licht aan te doen en dan lekker naar beneden glijden.

Dat argument klopt. Maar wordt toch niet ontvankelijk verklaard door het comité der hopeloze moeders.

woensdag 5 november 2014

Angst als optie

Op tv en in het echt, is angst een optie geworden.

Als je geen werk hebt, schrik om er geen te vinden.
Als je wel werk hebt, zoals ik, angst om dat werk te verliezen.
Of om dat te moeten doen tot je echt niet meer kunt.

Angst om voltijds en enthousiast te werken en toch maar heel sjuustekes toe te komen.

En als angst een optie is, valt de solidariteit weg.
Dat werd zo tastbaar de laatste dagen. Dat kroop zo zonder mijn vel.

Dus ben ik aan het twijfelen om toch maar lid te worden van een vakbond. Ondanks mijn hekel aan stakende plastiekzakken.

Want ik ben bang beste mensen. Bang dat mijn persoonlijke solidariteit en mijn verbouwereerd rechtvaardigheidsgevoel mij duur kunnen komen te staan en ons daarenboven geen snars vooruit gaan helpen.

zaterdag 1 november 2014

Galanterie (2)

Gisteren, Statiestraat Berchem.
Ik sta bij een winkel en laad mijn fietstassen overvol.
Een koppel schuifelt voorbij, allebei met rollator. Ze moeten achter elkaar gaan lopen, want ik sta in de weg.
De meneer keert terug op zijn pasjes, zet zijn karretje aan de kant, en houdt mijn vervaarlijk wiebelende fiets vast. Zo gaat het inderdaad wel beter.

Ik ben onder de indruk. Ik bedank voor zijn galanterie. 
De mevrouw recht haar rug en glimlacht fier.

Galanterie (1)

Twee keer was ik zwanger in Antwerpen. Na een maand of zes zag ik het telkens niet meer zitten om de Turnhoutsebaan af te fietsen naar het station.
Gelukkig genoeg tram en bus op dat traject.

Soms kon ik zitten. Soms ook niet. Drukke lijn natuurlijk.

Twee keer is er iemand opgestaan voor mij.
De eerste keer was dat een vrouw met een baby in de draagdoek.
De tweede keer een bejaarde dame die, de kruk in de hand, nog net iets soepeler de tram op sukkelde dan ik.