Totaal aantal pageviews

dinsdag 19 april 2016

Iets over de vierde: niemand onderbreken

Iets over mijn vierde voornemen. Een harde. Want ik ben daar sterk in, in mensen in de rede vallen. Begin iets te vertellen, en ik maak je verhaal wel af. Dodelijk irritant, ik weet het. Ook voor mij, hoor. Want heel vaak besef ik achteraf dat ik eigenlijk niet weet wat ik had kunnen weten. Ik viel in voor de essentie kwam.
Ik weet het en ik kan het toch niet laten.

Nu had ik zaterdag een nieuwe ervaring. 
Ik was op een feestje, met cocktails, chocolade en heel veel fijne mensen. Door de baby was het maanden geleden dat ik nog in het echte Brussel was, waar het fijn is de bavarder avec tout le monde. Alleen: ik ben zo traag geworden. Door het achtergrondmuziekje moest ik me stevig concentreren. Ik moest luisteren. En toen, geboeid door wat ik hoorde, te traag om in te vallen, werden de zinnen die ze spraken, volledige verhalen. Mensen die ik net nog maar een beetje kende, kwamen na één avond dichter. Ik liet hen praten, gewoon hun eigen antwoord geven op mijn met zorg gevormde, korte vraagjes.

Het feestje was geslaagd, mijn Frans is weer wat bijgeschaafd, je vais essayer de me retenir que spreken is zilver maar zwijgen goud.

maandag 18 april 2016

International Day for Monuments and Sites : SPORT

ICOMOS organiseert elk jaar de International Day for Monuments and Sites. Dit jaar wordt er gefeest rond het thema sport.

Denk aan klassieke kasseiwegen, prachtige turnzalen, art-decozwembaden.

Maar vergeten we hier ook niet het erfgoed van de twaalfde man. De vergaderzalen van de stuurlui aan wal. De bakstenen vertaling van het enorme draagvlak. Daar waar supporters verzamelen en amateurs pauzeren. De echte sportpaleizen!

Ik presenteer jullie Café des Sports, De Sportwereld, De Sporttaverne en De Sportvriend. Sporterfgoed eerste klasse. Santé!


 

dinsdag 12 april 2016

Iets anders belangrijker vinden dan mijn kinderen


Een van de tien die ik nooit meer wil doen.

Vannacht werd mijn oudste zoon ziek. Rillen, misselijk, koorts. Niet geslapen. En meteen wist ik: ik blijf morgen thuis bij hem.

Ooit was dat anders. Ik gaf de dag nadat mijn wereld verging alweer een presentatie in Gent, gewoon rechtstreeks uit het ziekenhuis; douche of ontbijt konden later, iemand anders bij mijn kind.

Sinds vorige zomer doe ik dat nooit meer. Niets komt ooit nog voor het moeder zijn.

zaterdag 9 april 2016

Aankoop van de maand maart: tripp trapp


Ik had er nochtans een echte mooie: een vintage kinderstoel met prachtige bloemen en grappige wieltjes en een potje onder een opklapbaar zitje. Met haar neus voor mooie dingen, vond mijn zus die in de kringloopwinkel. Haar dochter zat er beeldig in. En nu mocht hij naar Jan.

En toch kocht ik een tripp trapp. Tijdloos design. Ook mini baby's zitten lekker. 

(nadeel: duizend keer mijn tenen stoten 
aan die lange achterkant)

vrijdag 8 april 2016

Wonderjaren (1)

Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. Vaak als ik in de auto zit, wil ik heel even de gloed nog eens voelen van de overtuiging dat ik de hemel zó kan tikken.

Ik denk aan de jaren van studeren, van de wereld aan mijn voeten, van zomers die maar bleven duren. Vol feestjes die overal en nergens eindigden. Vriendschappen die nog niet beschadigd waren door het echte leven. Plannen die altijd zouden lukken omdat wij alles konden. Die jaren waarin de ogen van mijn mooie vriendinnen nog niet zo diep in hun kassen lagen, haar gekleurd werd voor de grap. 

De magie van wonderlijke jongens met lang haar en gitaren. Dromers, met bevlogen woorden, diepe gedachten, oude wijsheden, ongrijpbare harten. Sprookjesjongens die ik steevast uit het oog verloor omdat ik ambtenaar werd en moeder en volwassen. Mythisch een beetje, omdat ik maar van enkelen de naam nog weet.

Vorige week viel me opeens de naam te binnen van zo'n fee. Geen spoor op facebook, twitter of google van die magere mooie zanger. Op myspace een heel kort berichtje bij een muzikante. Dat ze haar vriend zo mist nu hij er niet meer is.

Soms ga ik op zoek naar een glimp van mijn wonderjaren. En als veertiger weet ik steeds zekerder dat enkel zij die niet in sprookjes geloven een kans hebben om lang en gelukkig te leven.



donderdag 7 april 2016

Vakantie in Dranouter: hoe mijn werk mijn hobby werd

Andersom hoor je dat wel een keer: dat mensen van hun hobby hun werk konden maken.
Ik had geen hobby's toen ik begon te werken, dus dat zinnetje gaat voor mij niet op.

Vakkundig loods ik de kinderen elk jaar langs een onbekend stukje Heuvelland, met goede foto's als hoger doel. 
Ze vinden enkel de mijnkraters de moeite natuurlijk. Of een obus in de verlichtingspalen langs de weg. Maar ondertussen is hun tienerbrein toch gesmeerd met een goeie laag bouwkundig erfgoed.











 

Vakantie in Dranouter


Al een keer of vijftien was ik hier. Zelfde plek, zelfde wandelingen, zelfde plan om helemaal niets te doen behalve koeien kijken. Ik ken de bakkers- en de slagersvrouw, de lokale herbergiers en Marc die altijd aan de toog in Kemmel zit.

Alles hetzelfde. 
Alleen mijn gezelschap wisselt.
Eerst verliefd op wie mijn man zou worden en uit op folk, bier en de sfeer van het festival die hier overal hangt. 
Een zonovergoten zomer met de eerste baby. Om met de tweede baby de zomer zo te laten en sindsdien elk jaar de rust van de paasvakantie op te zoeken.

Toen de relatie bergaf ging, zag ik de afstand hier scherper. In het licht van stralende herinneringen deed het donker extra zeer. 
Maar toch. Ook als het huwelijk gestrand was en daarmee ook mijn zin in biertjes en muziek helemaal verdween, hield ik de traditie aan. Deze streek van soldatenkerkhoven en mijnkraters weet als geen ander hoe melancholie kan troosten.

En kijk nu!
Met kleine Jan voorop in de wind. De twee grote zonen die ook zonder kaart de beste wegjes kennen. Een nieuw kindje met een nieuw lief, nieuwe verhoudingen met de jongens die nu tieners zijn: dat maakt alles wat zo lang hetzelfde was helemaal anders. Helemaal fris, uitgewaaid en blij.