Totaal aantal pageviews

zondag 23 augustus 2015

Vakantie met tieners (al de rest)

En verder deden we nog wat klassiekers:

- een hele dag vervelen met lego in de tuin


- de Zoo (schildpadje kijken, mijn favoriete bezigheid)



- de Kalmthoutse heide (de libellenwandeling was een tikje te lang voor mij, maar way too sloom voor de mannen)



- ouderwets gezellig aardbeientaart eten (met zoals elk jaar van die kaarsjes die niet uitgaan hoe hard je ook blaast)


- en toen we veel vroeger dan gedroomd Jan konden halen uit het ziekenhuis, zijn al onze verdere plannen de frigo in gevlogen, want wij zitten gewoon in de zetel met de baby op schoot en trekken een hele hoop melige selfies.

- de regendagen zijn nu voor de papa dus die hoeft zich niet schuldig te voelen als ze zich dagen aan één stuk blind staren op de tablet.

Moor


Een beetje nostalgisch snobisme in de keuken. #lecreuset

donderdag 20 augustus 2015

Ziekenhuisverhalen (4)

Dag drie van Jan. Ik kan net zelf weer lopen. Kamerjas aan, infuuskapstok als vaste partner. Ik sta naast de couveuse van Jan. Hij ligt rustig, de ogen dicht. De deur van de kamer is gesloten. Cocon van bliepjes en piepjes, de beademingsmachine pruttelt geruststellend.

In de centrale zaal is het niet rustig. Er wordt geroepen en gerend. Een urgentie. Dokters en verpleegsters verdringen zich rond een couveuse.

Ik zie een man en een vrouw. De vrouw zit op een stoel, de man staat naast haar. De vrouw draagt kleurrijke Afrikaanse kleren en mooie vlechtjes in het haar. De man in een grijs pak met blinkende zwarte schoenen. Allebei de handen gevouwen. De man kijkt naar de grond, de vrouw naar het plafond. Ze bidden in hele snelle, luide woorden. Vragen Jezus om hulp. 

De vroedvrouw kwam en zag (2)


Wat de vroedvrouw ook zag: "Het is hier zo netjes, voor pas een babietje in huis."

Wel, dat komt zo.
Vrijdag ontstond eindelijk de nieuwe keuken.
En zaterdag kwam mijn mama. En ik wist zeker dat ze het hier vuil zou vinden.

Zo komt het dus dat iedereen die niet van Aalter is het hier heel netjes vindt.

woensdag 19 augustus 2015

Baby in da house (Burp)


copyrights: Josse Hoosemans

De vroedvrouw kwam en zag (1)


De vroedvrouw kwam voor de eerste keer langs.
Met een doodgeboren pluimgewichtje in huis, is wijsheid welkom.

"Je ziet er zo evenwichtig uit.", zei ze bij haar vertrek. "Ben je niet bang dat je hem weer kwijt kunt raken?"

Neen. Ik ben niet bang meer.
Ik kan mijn geluk niet op.

Restart


De pauzeknop is uitgezet.
De vakantie is weer begonnen.
Want Jan is sinds gisteren thuis.

Bezoek vanaf september.
Nu is hij even helemaal van ons.

zaterdag 15 augustus 2015

Ziekenhuisverhalen (3)

Zondag 5 juli. Het is niet goed met mijn baby.

Ik verga van de pijn.
Vroedvrouwen lopen binnen en buiten, dag- en nachtshifts die in mijn hoofd niet te onderscheiden zijn. Maar van één van hen weet ik de naam. Zij keek me aan die nacht met ogen waarin ik de bezorgdheid las van iemand die wist hoe ik mij voelde. Nog nooit zo zacht ben ik gewassen.

Tranen in haar ogen toen ik haar drie weken later kon vertellen dat de baby er nog was, gezond. 
"Een mirakelkindje.", zei ze, "Kom je hem tonen als hij naar huis mag?".


vrijdag 14 augustus 2015

12


Josse is 12.

Ik wens hem een mooi, groot nieuw jaar toe om helemaal vol te tekenen met verre landen, goede vrienden, flauwe moppen en lekker vers fruit.

donderdag 13 augustus 2015

Vakantie met tieners (4): Thee in Dongen (Nl)

Op een uurtje rijden een stukje geluk.

De vier kinderen, al altijd vrienden, fietsten samen de zomer in.
Bleven er voor de mama's een zee van tijd en lekkere zetels in de tuin.

Ooit was het met wijn en sigaretten.
Nu kletsen we de middag vol met een gezellig potje thee.





woensdag 12 augustus 2015

Gesprek aan de deur

We kruisen elkaar aan de deur van de spoed, de uitgang voor de vaste klanten. 
Zij gaat naar buiten als ik binnenkom.
Onze zonen zijn een paar uur na elkaar geboren: twee erg zieke kleintjes naast mekaar in een glazen hulsje.

Elkaar totaal niet kennen, maar ondertussen toch heel goed.
Wij kunnen samen huilen aan die deur.

Want het blijft maar duren. 
Het drinken is zo moeilijk: alarmen, blauw, sonde, reflux.
De tijd verdelen tussen alle kinderen. Daarin elke dag mislukken.
Mannen die het wenen van vrouwen niet verdragen.

Je kind dat altijd naar een vreemde ruikt. 

Twee minuutjes samen aan de deur. En als die open gaat, tanden op elkaar, tranen vegen. Met stevige tred en moedige glimlach die ellendige, harde zomer in.




Wimper

Een wimper op de kaak.
Een pluis die blijft hangen in je haar.
Groene geit. Gele auto.
Vallende ster.
Een muntstuk in een diepe put.
Alle kaarsjes in één keer uitgeblazen.

Maar als je je wens verklapt, komt hij zeker niet uit.

Het gaat goed met Jan.
September is nog zo ver weg. Wie weet een beetje vroeger?

dinsdag 11 augustus 2015

Vakantie met tieners (3): Hobokense Polder


"Kijk! Een nijlpaard!", doorbraken mijn zonen voortdurend de stilte.
En ze wezen naar mij.

Het was nogal lachen, zu, in de Hobokense Polder.

maandag 10 augustus 2015

Vakantie met tieners (2): Wijnegem Shopping


Je kunt nu veel zeggen van het Shopping. 
Maar ze hebben er super lekker ijs.
Er is airco. 
Je lokt de kinders makkelijk mee door die Lego-winkel.
En je vindt er op een uur tijd alle uniformkleren voor twee sakkerende tieners.

Ziekenhuisverhalen (2)

Zes uur. Centrale inkomhal. Ik zit op een stoeltje. Er passeren veel mensen. Het is heel mooi weer buiten.

Een groepje van drie wijkt af van de massa en gaat niet richting liften. Ze nemen een andere route. Ik weet niet waarheen. 
Ze horen bij elkaar. Een man en een vrouw, dertigers, een koppel, denk ik. Of zus en broer. En een oudere man, die de vader moet zijn.

Ze zijn blij, tevreden glimlach, trotse blikken op hun gezicht, kinnen beetje in de lucht. De vrouw in strakke jeans met teenslippers. De twee mannen in losse jeans en sneakers. Alle drie een T-shirt met opdruk. 
Alle drie een groot blik bier in de hand. 

Jupiler.
Ik weet niet waarom.

Vakantie met tieners (1): Badboot

Daar wou ik al lang eens heen: de badboot.
Dat ziet er hip uit en super super mooi.

Maar de zon scheen gisteren niet. En ik pas niet meer in een bikini en mag ook niet zwemmen. Misschien lag het daaraan dat het in het echt anders is.

Het kunstgras waar ik op ging zitten met mijn boekje stonk.
Het frietkot rook naar frietjes.
De bikini's van de talrijke Nederlandse mama's waren fluo.
Het interieur van de bar leek op dat van de Flandria.

Maar mijn zonen vonden het prachtig! Het water was lekker, ze kregen bitterballen en cola en er zat een eend in het toilet.



zaterdag 8 augustus 2015

Tango


Dinsdagavond.
Mooie lucht.
Ik danste tango met de vader van mijn jongste zoon.

vrijdag 7 augustus 2015

5 manieren om een schildpad beter te vinden

Als het woord "onweer" voorkomt in het nieuwsbericht, ontsnapt Stoffel uit zijn buitenhokje.

Het kot Houdini-proof maken, hebben we opgegeven. 
We moeten het beest beter opspoorbaar maken.


Kolven (with shocking video)


De borst geven aan een baby kan bijna overal. Kolven daarentegen is nog moeilijk.  Niet zo aaibaar als een tepel zoenende baby. 

Het is te tastbaar, denk ik. Hoe het zachtjes klotsend in een doorzichtig potje stroomt. 

Met het handpompje dan maar jezelf verbannen naar het toilet. Foto's van de baby kijken op de telefoon.

donderdag 6 augustus 2015

Klassiekers


Ik hou ontzettend van kitsch.

Dus ben ik iedere keer als een kind zo blij als iemand de euvele moed heeft gehad om een lichtblauw kaartje met beertje, strikje, ooievaar of blote voetjes aan te schaffen in de supermarkt!

Ik daag u uit. Wie stuurt mij de beste kitsch-klassieker?

Hoe zou het nog zijn met... de keuken?



De aandachtige lezer heeft opgemerkt dat het keukenverhaal naar de achtergrond is verdwenen. 

Ik maakte te vaak het grapje "de keuken voor het kindje". Het werd andersom. Waardoor de levering van de keuken een anomalie in mijn kolf- en ziekenhuisschema werd.

Maar hij is er. De stapel kartonnen dozen in de garage wordt volgende week een echte keuken.

woensdag 5 augustus 2015

Ziekenhuisverhalen (1)

Kwart voor elf. Ik wacht op de lift naar de derde verdieping. De lift stopt en gaat open. Veel mensen. Vooraan links een man. 

Alternatief type, zeventig, halflang wit haar. Knap gezicht, zeer vermoeide blik. 

Maar die aspecten zag ik pas later. Eerst zag ik, net als alle andere omstaanders, zijn blote achterste. Als hij zich bukte voor zijn grote plastic tas met kleren, loste hij met één hand zijn veel te wijde zwarte joggingbroek.

Ik denk dat die man naar huis ging, ontslagen uit het ziekenhuis. Ik weet dat hij zo de stad door moest.

dinsdag 4 augustus 2015

10 cadeautips voor couveusekindjes


Tien cadeautips voor (ouders van) couveusekindjes, in vier fasen.

Omdat ik het ook niet goed wist, als je het mij vroeg.
Omdat ik het nu wel weet en dat wel handig is met u te delen.

De pre-proficiat-fase

In het begin is er de schrik. En veel verdriet. Onzekerheid of het kindje langer dan een paar dagen op de wereld blijft. Of hij wel gezond zal zijn.

Dan sta je daar voor aap met je proficiat en je kleertjes-op-de-groei. Doe dat dus nu maar even niet.

Toch kan je veel plezier doen, en wel hiermee:

1. Kraamkost. 
Vul uw Tupperwarepotten met lekker en gezond. Altijd goed en super nodig. Ook huilende mama's moeten eten. 

2. Bloemen
Omdat mooie dingen altijd helpen.

3. Tekst
Geen telefoontjes. Geen bezoek. 
Wel korte tekstjes op kaartjes, per mail, op sms. 
Maakt een wereld van verschil.

4. Cadeautjes voor de broers en zussen
Die blijven verweesd achter. Verveling en verdriet.
Verwen ze maar. Cadeaus en activiteiten. Laat u gaan.

De proficiat-fase
Je hoort vanzelf of het goed gaat: hoe meer de mama spreekt, hoe beter.

5. Kleine kleertjes
Eens uit de intensive care, zijn er plots kleertjes nodig. Hele kleintjes. Vraag maar aan de mama of je er mag kopen. Veel kans van wel. Moeilijk te vinden; veel online, veel lelijk. 
Dure tip: Petit Bateau (vanaf 46) 
Praktische tip: altijd pakjes met drukknoopjes op de buik.

6. Persoonlijke attenties
De ouders kunnen weer blij zijn. En voelen graag dat jij er ook nog altijd bent. Zoek maar iets waaruit blijkt dat je hen heel goed kent.
(Dat kan ook iets praktisch zijn, he. In de zin van "hun fluitketel is kapot, ik koop een nieuwe.)

De het-kindje-kan-naar-een-bedje-fase
Uit de couveuse naar een bed, meer en meer een gewone baby.

Alles moet heel vaak de was in, dus nood aan meer dan thuis:

7. Mutsjes, sokjes en krabwantjes.
Dingen waarvan ik dacht dat ik ze had, maar echt niet meer kan vinden.
En ik ben blijkbaar niet de enige op de dienst...

8. Slabbetjes. Veel slabbetjes
Idem, maar het kan aan mij liggen.
 
De naar-huis-fase
Wij zijn er nog lang niet. Ik voorzie geluk en ook complete huishoudelijke chaos.
Daarom deze tips:

9. Taart
Bij bezoek: bak/haal zelf een taart. De mama gaat u eeuwig dankbaar zijn.

10. En dan ten slotte: vlagjes!
Omdat het leven dient gevierd.
(Alle andere rommel is in deze fase ook welkom, als het maar leuk en feestelijk is.)

maandag 3 augustus 2015

Ik wil de zomer nog eens voelen

Twee weken vakantie met mijn grote zoons in het verschiet.

De eerste week samen, in juli, stond in het teken van verdriet en verveling. De vroege komst van kleine broer strooide onverwacht veel roet in het vakantie-eten van de jongens.

Nu moet het beter. Ik wil ook zelf de zomer nog eens voelen.

Iemand ideeën?

Vereisten:
- Twee tieners boeien.
- En de mama ook.
- Gamen is niet het juiste antwoord.
- Liever buiten.
- Cinema kan echt niet elke dag.

Beperkingen mijnentwege:
- Te slap om ver te stappen.
- Zwemverbod.
- Mini-zoon ligt in het ziekenhuis en wil ik elke dag eens gaan bezoeken.
- Om de vier uur moet ik kolven.

zondag 2 augustus 2015

LAT


Hij zweert bij LAT-relaties, mijn lange lief.
En toch is hij de voorbije vier weken elke nacht bij mij geweest.
Nog nooit zo veel samen geweest.

(En nog nooit zo veel ruzie gemaakt.)

zaterdag 1 augustus 2015

BBB


Bed. Bad. Borst. Check.

Het gaat vooruit. 
Met hele voorzichtige, kleine, maar toch zekere stappen.

Schuld en troost

Ik durf dit pas te schrijven na een mail die ik kreeg. Een man beschreef me de schaamte van zijn ouders om zijn vroeggeboorte, veertig jaar geleden. 

Die mail deed deugd. Iemand die zomaar neerschreef wat ik voel. Het pijnlijke recht in de ogen durven kijken. 

Want wat je ook zegt, ik voel mij onmetelijk schuldig. Ik werd niets gewaar en plots werd mijn kindje twee maanden te vroeg geboren, meer dood dan levend. Ik loop weer rond en hij ligt daar nog lang, breekbaar en vol draadjes. Ik schaam mij daarvoor. Al mijn trots geslonken.

Gelukkig kwam die mail. Eindelijk eens niet het eeuwige getroost dat alleen maar een ongemakkelijk gevoel tracht weg te praten. In een rauwe periode heb ik namelijk geen zin in zoet.