Totaal aantal pageviews

vrijdag 31 juli 2015

Dingen die ik niet goed kan en wel graag zou willen kunnen




Witte was wit houden.
In één keer recht parkeren.
Frans spreken zonder fouten (en met vervoegingen die steek houden).
Mijn mond houden tijdens oeverloze discussies.
Weerstaan aan het gezeur van mijn zonen.
Enge films kijken en daarna nog naar boven durven.
Kalm blijven.
Opruimen.
Zonder handen fietsen.
Alleen zijn

Overall


Ik kocht een overall. Een legergroene.

Het flatteert niet.
Essentieel is: het schrijnt niet aan dat rare scheve litteken.
Mijn flapperbuik is verstopt.
Makkelijk voor het kolven, met zo'n lange rits. 
Het past bij mijn klompen.

En weet je wat: mijn lief vindt het fantastisch :-)





donderdag 30 juli 2015

Zonder



Elke dag ga ik naar Jan.
Kindje koesteren, kijken hoe hij mooi roze is.
Luisteren hoe hij al een beetje kan wenen.

Hij is zo licht en zacht dat je enkel zijn warmte voelt.

En elke dag moeten we zonder hem naar huis. 
Als hij slaapt dan gaat het.
Maar als hij wakker is en naar mij kijkt, blijf ik hangen in zijn oogjes.

Erg moeilijk, mama zonder kind.
Nochtans ben ik geoefend.

(maar we tellen af: bijna in de helft)

Verzekering


Ik hoop dat hun dienstverlening beter is dan hun spelling.
*slik*

woensdag 29 juli 2015

Bezoek

Ik weet het wel. Dat jullie op bezoek willen komen om de baby te zien.
Alleen heb ik dat nu niet graag (*).

Om te beginnen heb ik geen fut om iedereen de strenge bezoekregels van de neonatologie uit de doeken te doen. En dan nog tegensputteren à la "ja maar ik krijg mijn ring niet af". 

Ik heb geen energie om mijn eigen schema aan te passen aan bezoek dat op mij moet wachten bij de deur. Veel kans dat ik u gewoon vergeet ook. Ik ben met andere dingen bezig.

Maar daar gaat het mij eigenlijk niet om.
Denk misschien zelf eens na hierover:

Daar liggen vijftien kindjes die thuishoren in de warme, geluidsdempende cocon van een moederbuik. Zij verdienen rust. 
Elke keer als het doek van hun couveuse wordt opgetild voor een nieuwsgierige blik, geeft dat stress. Elke keer er iemand tegen de couveuse tikt, schrikt dat kleine lijfje op. En gaat er een alarm af aan het einde van één van de vele draadjes.

Vijftien kindjes die geen weerstand hebben. En bezoekers vol met bacteriële viezigheid. Stinkend naar goedkoop parfum. Of beter nog: naar sigaretten.

Daar zijn mama's die trachten een kindje te voeden dat nog maar amper kan slikken. Zij verdienen rust. 
Ook achter zo'n kamerschermpje erger ik mij alleszins dood aan bezoek dat zich kakelend verdringt rond het kindje naast mij. 

(*) De grootouders wel natuurlijk, de grote broers, mijn zus, 
de mooie meters, en hier en daar een enkeling
op uitzonderlijke invitatie.






De kaartjes die het niet geworden zijn

1. Het dekenkindje

Eigenlijk wou ik wel zoiets. Kweeniehoeschattig. Creatief en al.



Maar ineens stond Pinterest helemaal vol met in een deken gewikkelde kindjes met een wekker en een tak. Zelfs de woonblogouders namen het over. 

En toen vond ik het niet leuk meer.

2. Gedichtje

Wannes en Josse kregen allebei een gedichtje op een postkaart. Ben ik nog altijd super blij mee. Nu wilde ik groene letters op een witte kaart. 

En het moest dit gedichtje worden, dat ik dertien jaar geleden las op de kaart van een allerschattigst buurmeisje.



Kindje
Kindje Kadootje
Ligt in een bootje,
Een bootje van armen
Dat vaart op een schootje.
Het schootje van Moe.

Want Moe,
Die kreeg bij haar man
Een kindje toe.

Geert De Kockere, uit: Een Reus met Lange Armen, 2001, Uitgeverij de Eenhoorn bvba

Maar dat ging ook niet door, want mijn zonen vonden het stom.


3. Kool

Dan zag ik op internet de kaart die Anton Pieck tekende voor één van zijn kinderen. 


Ik was helemaal om, maar mijn lief lachte mij uit. 

4. Sarah

Tja. Toen wist ik het niet meer. Dus vroeg ik het aan Sarah.

Fail.
Zij stopte niet enkel met haar blog, maar ook met kaartjes maken.

5. Eind goed

Ten slotte kon ik niet anders dan terug gaan naar mijn eerste idee. Goed wetende dat ze het veel te druk heeft. Er volledig van doordrongen dat zij eeuwig enthousiast is en daardoor altijd moet goochelen met tijd en energie. 

Gelukkig vroeg ik het. En gelukkig zei ze ja.

Want toen het goed fout ging, en de geboorte geen vrolijk feestje werd, paste enkel nog de pen van Judith.



dinsdag 28 juli 2015

Geboortekaart




Te veel voor woorden.
Te kwetsbaar voor een foto.

Gelukkig is er Judith. Zij mengt emotie onder haar inkt.

maandag 27 juli 2015

Heb je blij?

Het boek is mooi. Pakkend vooral, want zo recht uit het moederhart.

En die epiloog lijkt wel speciaal voor mij geschreven.

"Als Julian twaalf jaar later praat, loopt, lacht en zelfstandig wordt, realiseer ik me hoeveel tranen ik heb verspild aan de angst voor wat ik vrees dat gaat komen, tranen die niets te maken hebben met dat wat werkelijk moeilijk en verdrietig is."


(Gitta Veraart, Heb je blij?, Amsterdam, 
Uitgeverij Thomas Rap, 2015.)

Hoewel angst moeilijk de rede volgt, ga ik mijn tranen vanaf nu trachten te beperken tot de werkelijkheid.

zondag 26 juli 2015

Doopsuikertjes (2)


Het eerste zakje is gemaakt.
Tegen dat jullie op bezoek komen in september, heb ik er voor iedereen eentje klaar.

(Ik moet dat niet alleen doen hoor, er staan er een paar te springen om te komen helpen.)

1800

Hersenen en ogen gaan hun gang.
Ik durf dat bijna niet geloven.

Geeft wel lucht om blij te zijn om gewone babydingen.
1800 gram bijvoorbeeld, eergisteren. Dat was de grens voor het eerste bad.

Vanaf 2000 gram mag ik hem zelf een badje geven. 
Weer iets om naartoe te leven.

zaterdag 25 juli 2015

Lost but found


Wannes had gezocht. Werner ook, en hij heeft meteen ook de hele tuin opgeveegd. De kraamverzorgster kroop op haar knieën de tuin rond. Mijn mama nog net niet, maar dat was wegens de lichtgekleurde broek. En ik keek in alle beschutte hoekjes. 

Zonder resultaat.

En toen werd ik deze nacht wakker van de hutsende regen en de loeiende wind. Die arme Stoffel. Ontsnapt uit zijn buitenperkje (weer eens een keer), en nu koud en zielig buiten in deze gure zomernacht.

Ongerustheid is een goede zoekmasjien. 

Vroeg opgestaan, regenjas en botten aan. Gezocht tot ik het beestje vond. Druipnat en helemaal koud. 

Hij zit nu lekker onder zijn lampje met een overvloed aan verse groenten.

vrijdag 24 juli 2015

Lelijk


Ik dacht eerst dat het een tussenstadium was. Maar het is redelijk definitief gebleken.

Ik weet niet bij welke site ik dit moet aanmelden.
Ugly Belgian Houses of Belgian Solutions?
Alle twee dan maar?

Te klein


Als ze zo mini zijn, zie je het groeien nog beter.
Eerste pakje en prematurentuut zijn vanaf nu herinnering.

woensdag 22 juli 2015

Groot


"Dat kleintje wordt zo lang als zijn grote broer", zei de verpleegster.
Ik dronk haar woorden tot de laatste druppel op.

dinsdag 21 juli 2015

Cartoon




Josse tekent veel deze zomer.
Dit is een rake. 
Kind van zijn tijd.

maandag 20 juli 2015

Herovering

Mijn wereld haperde.
Ik stond stil en kon maar aan één ding denken.
En de rest ging maar door en ging maar door en ging maar door...

Maar zie. 
Jan opent steeds meer zijn ogen. Hij verliet gisteren de intensive care.
Ik reed wiebelig maar helemaal zelf met de auto. Met mijn twee grote jongens naar onze zomerbar. Ik dronk er een koffie in de zon.

Ren maar verder allemaal. Ik haal jullie stilletjes wel weer in.

zaterdag 18 juli 2015

Twee weken leven


Op weg naar ons klein leven, zag ik de dood bij de kapel van het ziekenhuis. Schitterend moto op de auto.

Wij kregen onze wake up call exact twee weken geleden.

vrijdag 17 juli 2015

Kraamkost


Mme Zsazsa zei dat je het op je geboortekaartje moet zetten, dat je kraamkost als kadoo wil.

Wij hebben hier nog bijlange geen geboortekaartjes. 
En ik heb dat ook precies aan niemand moeten vragen.
Toch leven we sinds de komst van Jan van fabuleus uit de lucht vallend eten.

Voor mij een absolute noodzaak.
Voor de drie heren hier in huis, een soort luilekkerland. 

Dankjewel zus, Thanh, Greetje, Marijke en Elfje.

Vrijdag dokterdag

Vrijdag dokterdag.
Hersenecho goed, met lachende dokter.
Controle van het netvlies ook.

Ik heradem. Ik herleef. 
Ik kwam buiten uit het ziekenhuis en zag dat het nog steeds zomer is.

donderdag 16 juli 2015

pOpcOrn


De Minions als uitje voor de grote broers. 
Want de andere plannen zijn danig in het water gevallen. 
(En lachen doet geen pijn meer.)

Plots zaten mijn kinderen met zo'n emmer vieze popcorn naast mij in de cinema.
Schuldgevoel is een bitch.


Troost

Wat een wereld is dat nu.
Zelf amper mijn tranen een beetje gedroogd, probeer ik woorden van troost te sturen naar een mama wiens kindje dood geboren is.
Elk om beurt kopje onder?

Wat een wereld. En ik heb geeneens een god om bij te smeken.


(Alles staat weer strak in perspectief. 
Ik tel mijn zegeningen.
Ik voel mijn geluk borrelen.)

woensdag 15 juli 2015

Vriendinnen

Maandag 6 juli kon ik weer spreken. Korte zinnetjes. 
Twee vriendinnen, één van al heel lang, en één van steeds dichterbij, liet ik even toe in mijn cocon.

Van het bed in de rolstoel, met veel moeite en met alle infusen en de pieszak netjes opgetast.

"EN NU DOEN WE VAN BOMMA'S IN HET RUSTHUIS!!"

Zotte kiekens. Lachen deed veel pijn maar deugd.
Giechelen in de gangen. 
En dan samen een beetje wenen bij het bakje met mijn kind.

Vriendinnen.
Ik heb jullie allemaal nodig. Elk op het juiste moment.

Schoenen

Dat het mij allemaal niet veel kan schelen.
Dikke klieren in mijn oksels. Een blaas in mijn buik. Perfect cilindrische onderbenen (enkels noch knieën). Een onderbuik, paars van navel tot schaambeen. Een snee in mijn buik, door de spoed flink asymmetrisch, die net ter hoogte van het elastiekje van al mijn onderbroeken lijkt te zitten.

Een pilletje spoelt alle pijn weg. Humor doet de rest.

En toch kon ik huilen van geluk toen ik deze ochtend ineens mijn gewone schoenen aankon. Na een wandeling van driehonderd meter naar de ziekenkas kreeg ik ze bijna niet meer uit, maar dat is volkomen bijzaak.

(en nu moet ik gaan liggen: 300 meter is f*king ver)


dinsdag 14 juli 2015

Designerborsten


Zuigen. Het lijkt een evidentie. Alleen kan dat kleine mondje dat nog niet.
Het tuutje was gisteren de eerste stap. Hij hapt en zuigt heel zacht maar zichtbaar.

Mijn tepels zijn nog onhaalbaar groot. En moeilijk te doseren.
De designerborsten zijn de redding.

Boven 15 milliliter moedermelk.
Onder vetten. 
Glucose en eiwitten in een tweede stel.


10 dingen die je niet moet zeggen tegen ouders van een prematuurtje

  1. Allé amai dan kunnen jullie nog een week of tien lekker doorslapen elke nacht.
  2. Dat is wel schattig zeker, zo een kleintje.
  3. Zo"n mooi kleurtje dat hij heeft.
  4. Dat is nochtans gemakkelijk als je op bezoek kunt komen in 't hospitaal.
  5. Stuur dan maar een foto.
  6. Dat duurt wel lang he jullie geboortekaartje.
  7. Zo goed dat je al zo snel naar huis mocht uit het ziekenhuis.
  8. Hoe zwaarder ze zijn hoe zwaarder de bevalling he ge moet dat zo zien.
  9. Dat kon ik nog niet hoor, vijf dagen na de bevalling rondwandelen.
  10. Ge moet u niet zo'n zorgen maken.
Ik heb ze elk maar één keer gehoord, behalve de eerste, dat is een hardnekkige. 
Maar de lijst met dingen die wel goed aankomen is vele malen langer en hoor, lees, voel ik dagelijks, de hele dag door.

zondag 12 juli 2015

Meters


Twee meters heeft Jan.
Elfje en Thanh.

Dames die sterker zijn dan mannen. 
Die weten wat werken is, en heel goed graag kunnen zien.
Zekerheden in mijn leven.

Mooi ook. Je zou ze moeten zien.

vrijdag 10 juli 2015

Witstof

Hij ademt zelf. Met ondersteuning.
Hij verteert melk. De volle twee milliliter in de sonde.

De dokter is er. Hersenecho op vrijdag. Als je naar zijn kantoor moet is het niet goed met de witstof in de hersenen. Maar hij komt bij ons, schudt ons vriendelijk de hand. 

Dat hij geen zin had om naar de echo's van Jan te kijken deze week. Dat hij blij is dat hij fout was.

Voorlopig, "en met een flinke slag om de arm": van stabiel naar voorzichtig positief.

(wees bescheiden in uw wensen)

donderdag 9 juli 2015

Adem

Ik moet naar huis. Vijf dagen is de procedure.
Wannes in Hongarije. Jan in het ziekenhuis.
Gelukkig komt Josse mij halen. Een van de drie. Grote troost. Hoewel alles bodemloos blijft.


Ziekenhuiseten

Even een strenge rechtzetting.
Mensen die ziekenhuiseten slecht vinden, zijn snobs.
Want dat is niet slecht.
Ik eet lekker in het Middelheimziekenhuis.

En ik kan zelf uit bed. Om lekker te eten aan een tafeltje.

Gewoon gewoon



Fine with me.

Doopsuikertjes

Lieve naaiclubcollegaatjes,

Elke dag een beetje beter met mij.
Deze ochtend dacht ik zelfs aan doopsuikertjes.
Dat duurt nog wel een paar weken voor ik aan een naaimachine kan.
Maar knippen ga ik over een paar dagen misschien wel al kunnen!

En het worden geen schildpadden, maar konijntjes.
Kleine schattige zakjes in een konijntjesstof, met witte knooplintjes om het dicht te binden.

Ik vond de stof van de krabwantjes die Jan draagt op internet. Ik ga daar een flink stuk van kopen.

Er is een team vrijwilligers die met leuke stofjes wantjes, kleertjes, lakentjes maakt op maat van de couveusekindjes. Dat heeft mij erg geraakt de laatste dagen. Dat al die kleine kindjes tussen zo'n mooie stofjes mogen liggen.



Tot ziens,
xx

elise

woensdag 8 juli 2015

Draad


Mijnen draad is te kort schattie pas op.

Papa


En hoe gaat het ondertussen met de papa?
Die kreeg zijn klopke vandaag.

Papa

Mijn lief zoog de ring van mijn met bloed besmeurde, dikgezwollen hand.
En ging daarna een uur of drie zitten wachten op de dokters die in paniek weg waren gerend met mij.

Kalmte, rust, overzicht.
Hij trekt mij uit mijn dieperik en houdt mij overeind.

Jan heeft zijn grote voeten. Ik hoop ook de rest.

Vlagjes

Lieve Astrid,

Wat een geluk dat jij er was vorig weekend.
Na een perfecte tapasdonderdagavond met collega's, voegde jij er zomaar twee schitterende zomerdagen bij.

Onze gesprekken zijn profetisch gebleken.
Weet je nog in het zwembad, over die vlagjes die je altijd zelf moet ophangen, als je wil dat het leven een feestje is.
Weet je nog, dat we allebei de perfecte jurk kochten, gewoon omdat wij dat verdienen.
En weet je ook nog dat we het hadden over verdriet en wanhoop. Dat dat pas echt is als we het hebben over ziekte, liefde en dood?

Lieve Astrid, ik had je twee maanden langer bij mij moeten houden.
Van zodra onze wegen scheidden, jij de weg nam naar Amsterdam en wij naar Brasschaat, reed mijn perfecte zwangerschapsgeluk met jou mee. Onze hel brak los in de vorm van liters bloed tussen mijn benen.

Wat een geluk dat het een filevrije zaterdagavond was. Wat een geluk dat er gsm's bestaan om naar het ziekenhuis te bellen. Wat een geluk dat daar een team specialisten klaar stond om de baby maar ook mij net op tijd uit de klauwen van de dood te redden.

Ik lijk het goed te redden, ze jagen vanalles door mijn aderen en dat werkt.
Mini Jan vecht zich een zware strijd door het leven. De medici hebben gouden handen.

Lieve Astrid, als ik over een paar maanden weer kan spreken, eten, lopen, denken, leven, gaan wij samen decadent dat leven vieren.

liefs,
kusjes,

Elise


Koe

Als ik klein was leefde ik tussen de boeren.
Boerderijen vond ik tof. De melk die ik uit de emmers mocht drinken vies.

Op een keer was ik bij Gaston en Guust met mijn papa en er was een zieke koe. Hij moest helpen. Boer en veearts konden een extra man gebruiken.

De koe had een enorme, ronde blaas op haar buik. Daar zat gas in. Het beest was razend van de pijn. En daardoor heel gevaarlijk. Met een mes sneed de veearts een gat zomaar door haar met blauw ontsmettingsmiddel ingesmeerde wit-bruine vel. Ik zag een ballon die leeg liep. En meteen daarna een rustige koe.

Waarom ik dat vertel?
Een naar gevolg van narcose blijkt de gasbel in mijn buik. Meer buik dan toen mijn kleintje er nog in zat. Meer pijn dan mijn twee natuurlijke bevallingen bijeen.

Na drie dagen razernij, geen mes maar juiste pilletjes. 
Het leven is sex en kakken, weet je.




dinsdag 7 juli 2015

First things first


Maag, darmen, lever, nieren, bloed. Hersenen.
Bij gratie van de infusen en de kleurrijke pillekes.

Maar afkolven. Ja hoor. Geen enkel probleem.

Mijn lichaam stelt moeiteloos prioriteiten.

Berichtje aan mijn collega's


Ik ontmoette deze week mensen die zich nog nooit hebben moeten afvragen waarvoor ze in godsnaam gaan werken.

Lieve collega's: keep going! Ons werk is een eitje.

Bloed

Zou iedereen die gezond is nu bloed willen gaan geven alstublieft?
Dat redt levens.
Ook dat van mij.

De helft van het bloed in mijn aders dank ik aan iemand anders. 
Voor het eerst in mijn leven slaap ik in een warme kamer vol muggen en ik word niet geprikt.


maandag 6 juli 2015

Mooi



Zorg dat je altijd de mooie dingen hebt gezien.
AL-tijd.

zondag 5 juli 2015

Spreken

Ik kan niet spreken.
Stem kapot; Woorden verloren in een mist.
Hart vol met tranen en die stromen er uit als ik mijn mond open doe.

Ik zwijg dus nog even. OK?


Jan




Niet de eerste babyfoto die ik in gedachten had.
Onder de draadjes zit een heel zacht klein ventje.

Jan


Dankjewel, zijden draadje.

Ik werd wakker en hij was er nog. 

Jan Oscar, 4 juli, 20u54

vrijdag 3 juli 2015

Donderdag: Zwembad

Bij thuiskomst gisteren moest ik mijn ogen dicht doen.
Hij nam mij mee naar de tuin voor een verrassing.

Ik pas er precies in met mijn gat.
Het is geen zicht maar wel lekker fris.

Het staat op paletten omdat ik anders nooit meer recht geraak, zo heeft mijn man geredeneerd.

Dokter (2)

Ik denk daar altijd over na, als ik naar de dokter moet. Wat ik ga aandoen. 
Die is echt wel super knap, die dokter van mij.
Dan wil je daar ook niet liggen als een slons.

Maandagavond, gezeten in de wachtzaal, fris gewassen en met bij mekaar passend ondergoed, moest ik toch snel snel nog eventjes plassen. 

Kwam ik er achter dat ik mijn onderbroek binnenstebuiten aan had. En geen tijd om dat nog goed te krijgen.

De ijdeltuit in mij stierf duizend doden. 

(jaja alles goed met de baby)


donderdag 2 juli 2015

Dokter

En toen werd ik toch wel heel snel zwanger. Zo op mijnen leeftijd.
Dus belde ik mijn gynaecoloog. Die had ik, uitstrijkjesgewijs, al een jaar of twee niet meer gezien.

Geen gehoor op het vertrouwde nummer. Geen krassende stem van de dame die er al eeuwen de afspraken optekent. Het hoort wellicht bij die leeftijd van mij, gynaecologen op pensioen.

Ik moet toegeven dat ik daar heel emotioneel op reageerde. Daar zat ik dan. Zwanger. Op mijnen leeftijd. En geen gynaecoloog.

Via het ziekenhuis kreeg ik het nummer van de dokter waar het integrale clientèle naar overgesluisd was. Dat zou ik wel proberen. Je moet toch iets.

Een vlotte foonbabbel met de dokter zelf. Sms-je ter bevestiging.
Een nieuwbouwvilla zo uit de juiste boekjes. 

De looks waar de makers van Grey's Anatomy al jaren naar op zoek zijn.

Zeven maanden ver ben ik nu, en ik begin er een beetje aan te wennen. 

 




woensdag 1 juli 2015

Woensdag: Brussel


Woensdagochtend. Op weg naar Brussel voor een ouderwets dagje bureauwerk.

Omdat ik in eerste klasse kan zitten, kan ik elk ritje lezen of een beetje werken. Er mogen voordelen zijn aan een zwangerschap.

Vandaag schrijf ik eerst een brief. Een papieren brief naar Hongarije.
Want deze avond vertrekt Wannes naar een stadje aan de Donau. Twee weken weg met de KSA.

Weer een grote stap voor het moederhart...