Ik ben een waardeloze kok, maar pannenkoeken bakken kan ik wel. Ik doe het vaak. Telkens mislukt de eerste. Die plakt aan de pan en peuter ik er in kleffe stukjes uit.
Behalve op 19 augustus. Toen lukte het meteen. Voor het eerst en sindsdien ook nooit meer.
Dat was de eerste dag dat Jan bij ons wakker werd. Na zeven bange weken eindelijk uit het ziekenhuis, lekker bij ons thuis. De zon scheen, Josse had een vriend op bezoek en iedereen was vrolijk. Mini Jan tevreden in zijn wipper. De jongens wilden pannenkoeken. Dus mengde ik beslag.
Jan begon te krijsen. Te gillen. Opgespannen rug, knalrood gezichtje. Naast zijn handje lag een dode bij. Samen met de jongens verwijderde ik de angel, Josse zoog het gif uit het gaatje, ik belde het ziekenhuis voor raad, koelde de vinger, smeerde de juiste zalf, troostte Jan aan de borst, hield nauwgezet zijn temperatuur in de gaten.
Na een half uur viel het kind in slaap. En ik bakte de pannenkoeken.
Huilend. Zeven weken lang weende ik in stilte en zo goed als zonder tranen. De bijensteek brak het pantser en deed het potje opgespaarde tranen met veel geweld barsten.
Nu ken ik dus de truc: voeg tranen toe aan je beslag, en alle pannenkoeken lukken.
Mooi zo mooi… ik droog mijn traantjes af…
BeantwoordenVerwijderenDank je…
Kus
Lin
ps wil je de truk voor de eerste, zonder traantjes?
Ik las op facebook dat ik gewoon mijn pan heter moet laten worden! Is dat ook jouw tip?? Wel typisch voor mij, stuk ongeduld, dat ik gewoon iets langer geduld zou moeten hebben...
VerwijderenAch nee, de eerste pannenkoek hoort toch te mislukken? Anders kan je geen molshoopje eten! (Zo noemden mijn zus en ik de mislukte pannenkoek).
BeantwoordenVerwijderenIk beschouwde dat ook als een eeuwenoude culinaire traditie, die mislukte eerste pannenkoek! Molshoopje is een mooie naam, die hier mogelijks zal geadopteerd worden.
Verwijderen