Weg

De grote doos met dierbaar seventies-servies uit mijn handen laten vallen. In gruzelementen.
Ik selecteer voor de nieuwe keuken. Minder dan ik dacht, kan ik afstand doen.

"Dat kan geen toeval zijn", zegt mijn lief. Een herinnering doet vermoeden dat dat klopt.

Tot een flink eind na mijn kleutertijd was ik verknocht aan mijn doekje. Zo eentje om mee te slapen en in je gezicht te wrijven. 

Het kon nooit in de was, want dan was het niet meer zacht en ik ontroostbaar.

Daar waar de hygiënegrens bereikt was, greep mijn moeke in. Soms liet ze het pardoes in mijn potje vallen. 

Kookwasje geregeld. 
Kindje flink want kan niet anders.