De grootste beslissingen in mijn leven zijn altijd compleet impulsief en irrationeel gebeurd. Studierichting. Lief. Huis kopen. Trouwen. Kind 1 en kind 2. Niet meer getrouwd. Nieuw lief. Dat soort dingen.
Niet dat ik daar niet over nadacht. Heel veel zelfs. Maar met nadenken ben ik altijd tot andere conclusies gekomen. Ik heb nooit het plan uitgevoerd dat mij na lang overpeinzen het beste leek. Dat gaat dan zo van: wat een goed verstandig plan en dan op een dag opstaan en compleet iets anders doen.
Met de koop van mijn huidig appartement leek het erop dat ik, de veertig naderend, eindelijk tot de jaren van verstand was gekomen. Lijstje gemaakt met criteria en mij daar naadloos aan gehouden. Maar dat was niet meer dan een schijnbeweging.
Het begint me te dagen dat ik, bijna veertig, echt overtuigd raak van de impulsieve aanpak. Ik sla de fase van het nadenken steeds vaker over.
Want. De verstandigste, meest bedachtzame mensen die ik ken, zijn echt niet de gelukkigste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten