Een zin uit een boek (1)

(...) en ik geloof dat we in elkaar iets beleven wat geen liefde te noemen is, geen verliefdheid of vertedering, maar, hoe zal ik het noemen of omschrijven: poging, verbinding, verleden, zijn, worden, einde.

uit:  Loekie Zvonik, Hoe heette de hoedenmaker, 1975 en 2018.

Bij het lezen van deze zin ging bij mij een lichtje aan. Liefde vind ik bullshit, romantiek al helemaal. Maar iets als dit, minder grootsprakerig, concreter, en o zo tastbaar in het boek beschreven, daar zie ik mezelf toe in staat. Dat wens ik mezelf toe.

Gat

Ik sluit het jaar af met een gat in mijn gebit. Frontaal zichtbaar bij elke glimlach. Onmiskenbaar geslis bij al wat ik zeg. Negen dagen wachten op mijn beugeltje is een pittige test voor mijn zelfvertrouwen: mooie feestjes overal en ik pas met mijn gebit bij een blik Carapils.

Maar hey: ik stift straks toch mijn lippen rood, en als ik mijn tong uitsteek, zie je het niet.

Barst

Al vier jaar lang gebeurt hetzelfde. Ik probeer, ik investeer, ik graaf en giet en plant. En elke zomer weer ben ik ontgoocheld: die tuin van mij blijft triestig. Eten de slakken het niet op, dan nog is het nooit wat het zou kunnen worden. De zomer is in één woord schraal.

Maar dan ineens begint het. Een tuin vol spinnen, overal beestjes. Het gras is groen en vol en zacht. De bosaardbeien groeien hard, de salie ook, en alle dode planten krijgen toch een bloem. De varens zijn een oerwoud, overal frambozenstruik.

Nog even wachten en het oranje van de Oostindische kers barst los.

Hoe zou het nog met Jan Oscar zijn?

Goed!
Het gaat goed met Jan.
Heel goed.

Hij loopt nog niet, maar geraakt er ook schuivend.
Hij slaapt nog niet door, maar wordt altijd schattig wakker.
Hij praat nog niet, maar schatert.
Hij is erg klein van stuk, maar bruist.

Nog maar een keer gepakt in snelheid, een tikje ontzet, zoeken we nu al een school voor ons kuiken.

Garage

Sinds twee weken slaapt Josse in de garage. 
Van alle ideeën voor een extra kinderkamer, voerde ik de duurzaamste optie uit.

Het rare rolluik is vervangen door grote, dubbel beglaasde vleugeldeuren. Met licht in overvloed, is de ruimte nu ook een prima atelier. Frisse verf en tapijten op de lelijke tegelvloer, de muren netjes wit, zijn bed in een hoek. De ijzeren opbergrekken nam hij zonder morren in gebruik als kleer- en boekenkast. 

Voor decoratie had ik geen fut meer. Maar dat hoort zo bij een geslaagde garagelook.

Glad

Zijdezacht en lekker glad. Heel zachtjes loop ik hem de hele avond al te strelen.

Ooit dacht ik hem te behangen, zo hobbelig was die wand. Na talrijke oplapbeurten en elektrische kunstgrepen, kon je bij het scheerlicht van de wandverlichting elke avond een waanzinnig reliëf aanschouwen. Doorn in mijn oog. Schandvlek in wat binnenkort een volledig gerenoveerde woonruimte moet heten.

Ik deed mezelf voor mijn verjaardag dus alvast een plakker cadeau. Primer, kalk en vakmanschap maakten de hobbels plat, het spinnenweb aan onderliggende draden onzichtbaar en deze mama heppie.

Eens mooi droog, mag ik dan schilderen! 

Ik hoor nu al het zachte gesis van primer op gortdroge kalk.

Moederdag één jaar terug

Niet dat er hier iemand aan denkt, aan moederdag. Ik heb drie zonen, weet je wel.
En toch ben ik gelukkig. 
Twee hele grote jongens.
En een kleintje, roze en gezond.

Ik hou dat kleintje extra vast vandaag. En denk terug aan vorig jaar.
Hoe de verpleegsters op de neonatologie tussen al hun levensnoodzakelijke werk de tijd vonden om voor elke mama een klein cadeautje klaar te leggen. Omdat je ook van een kindje in het ziekenhuis volop mama bent.

Krachtiger dan dat wordt een cadeau voor mij wellicht nooit meer.