Pinksteren

Pinksteren associeer ik niet langer met vurige vlammen maar met viezige wateren.

Ervan profiterend dat de grote jongens uit logeren waren, nam ik eerst de badkamer onder handen. Alle beschimmelde siliconen eruit geflikkerd, bleekwater ertegenaan, laten drogen, nieuwe siliconen. Klaar.

Daarna de ondergelopen kelder in. Daar staat nog altijd tien centimeter afvalwater te stinken. Een nieuwe, moedige loodgieter vond de oorzaak: een gemetselde verzamelput is zo lek als een zeef. De verzekering wil foto's dus die nam ik daarnet gauw even. Tot mijn enkels in de drab. Met mijn haar in de spinnenwebben. 

Normaal vind ik daar niets aan. Geen centje pijn. Maar vandaag heb ik een pruillip: omdat siliconen 24 uren moeten drogen, ben ik verstoken van een douche. 

Mijn enthousiasme laat het nooit afweten maar mijn planning sucks. 

Aankoop van de maand april: kladdig

In april had mijn man het lumineuze idee een Kladdig-kieltje te kopen in Ikea.
Ik weet niet hoe het zit met jullie baby, maar die van ons is een vetzak als hij eet. En dit helpt.

Niets blijft hetzelfde

Iedere keer als ik naar kadaster of stadsarchief fiets, zie ik zo duidelijk dat niets hetzelfde blijft in deze stad. 

Het ringfietspad naar het Sportpaleis moest er deels al aan geloven, aan de Grote Werken. Het Park Spoor Noord voelt nog altijd een beetje nieuw voor mij. En op dit punt, waar ik de leien oversteek naar mijn vertrouwde archieven, zie ik de metamorfose altijd weer het scherpste.

In 2007 was onze fotograaf er net op tijd bij om wat nog restte van het Goederenstation Dokken Stapelplaats op foto te zetten. En negen jaar later is het nog eventjes wachten voor op deze plek een flitsend witte voetgangersbrug het park met het Eilandje zal verbinden.

Iets over de vierde: niemand onderbreken

Iets over mijn vierde voornemen. Een harde. Want ik ben daar sterk in, in mensen in de rede vallen. Begin iets te vertellen, en ik maak je verhaal wel af. Dodelijk irritant, ik weet het. Ook voor mij, hoor. Want heel vaak besef ik achteraf dat ik eigenlijk niet weet wat ik had kunnen weten. Ik viel in voor de essentie kwam.
Ik weet het en ik kan het toch niet laten.

Nu had ik zaterdag een nieuwe ervaring. 
Ik was op een feestje, met cocktails, chocolade en heel veel fijne mensen. Door de baby was het maanden geleden dat ik nog in het echte Brussel was, waar het fijn is de bavarder avec tout le monde. Alleen: ik ben zo traag geworden. Door het achtergrondmuziekje moest ik me stevig concentreren. Ik moest luisteren. En toen, geboeid door wat ik hoorde, te traag om in te vallen, werden de zinnen die ze spraken, volledige verhalen. Mensen die ik net nog maar een beetje kende, kwamen na één avond dichter. Ik liet hen praten, gewoon hun eigen antwoord geven op mijn met zorg gevormde, korte vraagjes.

Het feestje was geslaagd, mijn Frans is weer wat bijgeschaafd, je vais essayer de me retenir que spreken is zilver maar zwijgen goud.

International Day for Monuments and Sites : SPORT

ICOMOS organiseert elk jaar de International Day for Monuments and Sites. Dit jaar wordt er gefeest rond het thema sport.

Denk aan klassieke kasseiwegen, prachtige turnzalen, art-decozwembaden.

Maar vergeten we hier ook niet het erfgoed van de twaalfde man. De vergaderzalen van de stuurlui aan wal. De bakstenen vertaling van het enorme draagvlak. Daar waar supporters verzamelen en amateurs pauzeren. De echte sportpaleizen!

Ik presenteer jullie Café des Sports, De Sportwereld, De Sporttaverne en De Sportvriend. Sporterfgoed eerste klasse. Santé!

 

Iets anders belangrijker vinden dan mijn kinderen

Een van de tien die ik nooit meer wil doen.

Vannacht werd mijn oudste zoon ziek. Rillen, misselijk, koorts. Niet geslapen. En meteen wist ik: ik blijf morgen thuis bij hem.

Ooit was dat anders. Ik gaf de dag nadat mijn wereld verging alweer een presentatie in Gent, gewoon rechtstreeks uit het ziekenhuis; douche of ontbijt konden later, iemand anders bij mijn kind.

Sinds vorige zomer doe ik dat nooit meer. Niets komt ooit nog voor het moeder zijn.

Aankoop van de maand maart: tripp trapp

Ik had er nochtans een echte mooie: een vintage kinderstoel met prachtige bloemen en grappige wieltjes en een potje onder een opklapbaar zitje. Met haar neus voor mooie dingen, vond mijn zus die in de kringloopwinkel. Haar dochter zat er beeldig in. En nu mocht hij naar Jan.

En toch kocht ik een tripp trapp. Tijdloos design. Ook mini baby's zitten lekker. 

(nadeel: duizend keer mijn tenen stoten 

aan die lange achterkant)